Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια οξεία κοινωνική πρόκληση: τη στεγαστική κρίση. Αυτό που ξεκίνησε ως άνοδος τιμών μετά την πανδημία, έχει γίνει μια δομική ανισορροπία που απειλεί την κοινωνική συνοχή.

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και ανάλυση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος για τον Νοέμβριο και Δεκέμβριο, η χώρα βιώνει μια «στεγαστική πολιορκία». Το δικαίωμα στην κατοικία έχει μετατραπεί σε δυσπρόσιτο επενδυτικό προϊόν.

Η ανάλυση, που δημοσιοποιήθηκε στα μέσα Δεκεμβρίου 2025, καταγράφει την πορεία των αξιών. Μετά από οκτώ χρόνια συνεχούς ανόδου, οι τιμές των κατοικιών έχουν ξεπεράσει το ιστορικό υψηλό του 2008.

Η αγορά κάλυψε το έδαφος που χάθηκε κατά τη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης και δημιούργησε ένα νέο επίπεδο τιμών που αποσυνδέεται από την αγοραστική δύναμη του μέσου μισθωτού.

Από το 2017 μέχρι το τέλος του 2025, η σωρευτική ανατίμηση των ακινήτων φτάνει το 86%. Η άνοδος συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και το τελευταίο τρίμηνο του 2025 με ετήσιο ρυθμό αύξησης κοντά στο 7,7%.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον πληθωρισμό του Νοεμβρίου 2025 επιβεβαιώνουν ότι η στέγαση αποτελεί τον βασικό «πυροκροτητή» του κόστους ζωής. Ενώ άλλοι τομείς της οικονομίας δείχνουν σταθεροποίηση, η ομάδα «Στέγαση» συνεχίζει να κινείται με ρυθμούς αύξησης σχεδόν διπλάσιους από τον γενικό δείκτη τιμών καταναλωτή.

Τα ενοίκια έχουν μετατραπεί σε μόνιμη πηγή οικονομικού άγχους. Οι φορολογούμενοι που διαμένουν σε μισθωμένη κύρια κατοικία καλούνται να διαθέσουν το 40% έως και το 50% του διαθέσιμου εισοδήματός τους μόνο για τη στέγη, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρωζώνη.

Αυτή η κατάσταση δημιουργεί μια νέα κατηγορία «στεγαστικά φτωχών» πολιτών, οι οποίοι αδυνατούν να καλύψουν βασικές τους ανάγκες μετά την καταβολή του μισθώματος.

Η δυσμενής κατάσταση οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση αλλά και στην παράλυση της προσφοράς. Η οικοδομική δραστηριότητα παρουσιάζει κάμψη, καθώς το κόστος των υλικών κατασκευής παραμένει σε υψηλά επίπεδα.

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, οι τιμές των υλικών κατέγραψαν ετήσια άνοδο άνω του 3%, γεγονός που, σε συνδυασμό με την έλλειψη εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, έχει «παγώσει» χιλιάδες κατασκευές.

Επιπλέον, η ελληνική αγορά υποφέρει από το φαινόμενο των «κλειστών ακινήτων». Εκατοντάδες χιλιάδες διαμερίσματα παραμένουν εκτός αγοράς.

Ένα από τα πιο ανησυχητικά χαρακτηριστικά είναι η επέκταση της κρίσης από τα μεγάλα αστικά κέντρα στην περιφέρεια. Οι εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος δείχνουν ότι η Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις καταγράφουν ρυθμούς ανόδου που ξεπερνούν εκείνους της Αθήνας.

Η κατάσταση στις τουριστικές περιοχές και τα νησιά περιγράφεται ως «απαγορευτική». Η κυριαρχία της βραχυχρόνιας μίσθωσης έχει εκτοπίσει τους μόνιμους κατοίκους, δημιουργώντας ένα λειτουργικό αδιέξοδο για το ίδιο το κράτος.

Δημόσιοι λειτουργοί, όπως γιατροί, νοσηλευτές και εκπαιδευτικοί, αδυνατούν να βρουν στέγη για να αναλάβουν υπηρεσία, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση των κοινωνικών υποδομών στην περιφέρεια. Η στέγαση έχει γίνει ο ανασταλτικός παράγοντας για τη στελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων και σχολείων στις νησιωτικές περιοχές.

Η κοινωνική διάσταση της κρίσης, όπως αποτυπώνεται στις αναλύσεις του Δεκεμβρίου 2025, είναι ζοφερή. Η Ελλάδα κατέχει μια από τις χειρότερες θέσεις στην Ευρώπη αναφορικά με την ηλικία κατά την οποίαν οι νέοι φεύγουν από το πατρικό τους.

Η αβεβαιότητα για το επόμενο ενοίκιο ή η αδυναμία εύρεσης σταθερού χώρου διαβίωσης υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και δημιουργεί ένα αίσθημα αποκλεισμού στη νέα γενιά.

Παραδοσιακές γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μετατρέπονται σε τουριστικές ζώνες, χάνοντας την κοινωνική τους ταυτότητα.

Οι επίσημοι φορείς προειδοποιούν ότι η «μονοκαλλιέργεια» της βραχυχρόνιας μίσθωσης και η εκδίωξη της μεσαίας τάξης από τα κέντρα των πόλεων δημιουργούν πόλεις «δύο ταχυτήτων».

Το τέλος του 2025 βρίσκει την ελληνική αγορά ακινήτων σε μια φάση ακραίας πόλωσης. Οι αναφορές της ΕΛΣΤΑΤ και της Εθνικής Τράπεζας υπογραμμίζουν ότι η κατάσταση έχει φτάσει σε ένα οριακό σημείο.

Η στεγαστική κρίση στην Ελλάδα είναι μια κρίση ταυτότητας και αξιοπρέπειας, που καθιστά το 2026 μια χρονιά κρίσιμων ερωτημάτων για το πώς θα διασφαλιστεί το θεμελιώδες δικαίωμα στη στέγη.