Ο Αλέξης Χαρίτσης, με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκφράζει τη διαφωνία του σχετικά με τις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το ζήτημα των συνεργασιών, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για μια ευρύτερη συζήτηση στην βάση του κόμματος.

Υπενθυμίζεται ότι, κατά τις τελευταίες εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Αριστεράς, η πρόταση του επικεφαλής του κόμματος για προσφυγή στην κομματική βάση, μέσω δημοψηφίσματος, σχετικά με το ζήτημα των συμμαχιών, μειοψήφησε, γεγονός που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις.

Ο κ. Χαρίτσης, ωστόσο, επιμένει στην πρότασή του, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Νιώθω όμως ότι δεν πρέπει ένα κομματικό παρελθόν που παλαιότερα μας ταλάνισε, γιατί κομματικές δομές αφέθηκαν να μη δουλεύουν, να λειτουργεί τόσο τραυματικά ακόμα ώστε να μας οδηγεί στην αμφισβήτηση της ανοιχτότητας, στην άρνηση της δημοκρατικής συζήτησης, στον συγκεντρωτισμό, στην αυτάρκεια των δομών που δεν ανασαίνουν. Να ανοίξουμε λοιπόν τη συζήτηση. Σε τελευταία ανάλυση, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, την πορεία των πραγμάτων στο κόμμα μας και ευρύτερα στον αριστερό χώρο δεν μπορεί παρά να την καθορίσει η βάση του κόμματος και ο κόσμος της Αριστεράς».

Η Νέα Αριστερά βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, καθώς ιστορικά, στην Αριστερά, υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις για τη στάση που πρέπει να τηρεί σε περιόδους κρίσης.

Η πρώτη προσέγγιση επιμένει στην αυτόνομη πορεία και σε έναν σκληρό πυρήνα ιδεολογικών και πολιτικών αναφορών. Αυτή η στάση συχνά οδηγεί σε περιχαράκωση και αναδίπλωση, δικαιολογούμενη από τις αντίξοες συνθήκες.

Η δεύτερη προσέγγιση αναζητά τη διέξοδο σε συμμαχίες με όμορες ιδεολογικά κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η στάση προκύπτει από την αίσθηση του κατεπείγοντος, με την πεποίθηση ότι τα στοιχεία που ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που χωρίζουν.

Αυτές οι δύο γραμμές βρίσκονται σε συνεχή διάλογο, συγκρούονται και συντίθενται, αλλά σε κάθε κρίσιμη στιγμή, μία από αυτές κυριαρχεί.

Είναι γνωστό ότι στη Νέα Αριστερά υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί, κάτι που θεωρείται απόλυτα λογικό και θεμιτό.

Ο Αλέξης Χαρίτσης έχει εκφράσει ρητά και ανοιχτά τη δική του θέση, η οποία συμπίπτει με τη θέση του ιδρυτικού συνεδρίου της Νέας Αριστεράς: τη δημιουργία ενός Λαϊκού Μετώπου με κοινό πρόγραμμα απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη και στην άνοδο της ακροδεξιάς.

Ο ίδιος πιστεύει ακράδαντα ότι αυτή η θέση ανταποκρίνεται στο βασικό αίτημα των αριστερών και προοδευτικών πολιτών στην Ελλάδα του 2025, και ότι εκφράζει την πλειοψηφία των οργανωμένων μελών της Νέας Αριστεράς.

Παρόλα αυτά, αναγνωρίζει την πιθανότητα να κάνει λάθος, και τονίζει την ανάγκη να διαπιστωθεί τι πραγματικά πιστεύουν οι άνθρωποι που αγωνίζονται για τη Νέα Αριστερά. Θεωρεί αυτό το ζήτημα ως θέμα πολιτικής εντιμότητας και κομματικής δημοκρατίας.

Η παρούσα στιγμή απαιτεί την ενότητα των δυνάμεων της πληθυντικής Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου συνολικότερα. Μόνο μέσα από έναν ευρύ πόλο συσπείρωσης δυνάμεων που θα αντιπαρατεθεί πειστικά με τη Δεξιά, θα μπορέσουν να εκφραστούν τα πιο δυναμικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, οι άνθρωποι που αναζητούν διέξοδο και επιδιώκουν την πολιτική αλλαγή.

Ο κ. Χαρίτσης υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι κινητοποιούνται όταν νιώθουν ότι υπάρχει μια δύναμη που εκφράζει τα υλικά τους συμφέροντα, επικοινωνεί με τις ιδέες τους, συνδέεται με αιτήματα που συμπυκνώνουν τα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής και μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς.

Γι’ αυτό θεωρεί ότι η ενότητα και η ανασυγκρότηση είναι καίριας σημασίας, με έμφαση στην ανάδειξη αιχμηρών θέσεων. Εντός αυτού του πόλου, αναγνωρίζει ότι θα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, τάσεις και ρεύματα, και σε αυτό το πλαίσιο επιθυμεί να δει τη Νέα Αριστερά να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πιστεύει ότι η Νέα Αριστερά μπορεί να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας, λόγω των προωθημένων προγραμματικών θέσεων της και της εστίασής της στην εφαρμογή της αριστερής πολιτικής στο σήμερα, αντιμετωπίζοντας τα μεγάλα επίδικα της εποχής και τα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας.

Ως εκ τούτου, θεωρεί ότι τα μέλη της Νέας Αριστεράς πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν την άποψή τους, παρά τη διαφωνία της πλειοψηφίας της Κεντρικής Επιτροπής.

Αναγνωρίζει την πολιτική διαφωνία, αλλά επιμένει στην ανάγκη να αποφευχθεί η επανάληψη παλαιότερων λαθών που οδήγησαν σε αμφισβήτηση της ανοιχτότητας, άρνηση της δημοκρατικής συζήτησης και συγκεντρωτισμό. Κλείνοντας, υπογραμμίζει την ανάγκη να ανοίξει η συζήτηση και να αφεθεί η βάση του κόμματος και ο κόσμος της Αριστεράς να καθορίσουν την πορεία των πραγμάτων.