Η συμφωνία εκεχειρίας του Ντόναλντ Τραμπ στη Μέση Ανατολή ανέδειξε την επιβολή ισχύος από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, η περίπτωση της Ρωσίας απαιτεί διαφορετική προσέγγιση. Στην περίπτωση της Γάζας, ο Τραμπ είχε να πείσει έναν σύμμαχο, τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Στο μέτωπο της Ουκρανίας, καλείται να διαχειριστεί τον Βλαντιμίρ Πούτιν, έναν γεωπολιτικό αντίπαλο με ξεκάθαρες προθέσεις για τη δική του σφαίρα επιρροής.

Οι διαφορές είναι σημαντικές. Το Ισραήλ εξαρτάται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, ενώ η Ρωσία στηρίζεται στην Κίνα. Επιπλέον, ο πόλεμος της Γάζας προκάλεσε παγκόσμια καταδίκη, σε αντίθεση με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο οποίος δεν έχει αντιμετωπιστεί με την ίδια σφοδρότητα από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας.

Η βασική δυσκολία για τον Τραμπ στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι η έλλειψη ισχυρών χαρτιών απέναντι στον Πούτιν. Μετά την πρώτη συνάντηση στην Αλάσκα, ο Αμερικανός πρόεδρος καλείται να πιέσει τη Μόσχα με ενέργειες που θα την επηρεάσουν αρνητικά, προκειμένου να την οδηγήσει σε ειλικρινείς διαπραγματεύσεις.

Ένας τρόπος είναι η κλιμάκωση των κυρώσεων, αλλά ο Τραμπ προτιμά να μεταθέτει την ευθύνη σε άλλους, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ινδία, αποφεύγοντας να αναλάβει ο ίδιος το βάρος.

Εκτός από το "μαστίγιο", η πιο πειστική λύση θα ήταν μια κατηγορηματική δέσμευση των ΗΠΑ για στρατιωτική στήριξη της Ουκρανίας, ώστε να αμυνθεί αποτελεσματικά ενάντια στη ρωσική εισβολή. Αυτό θα έστελνε ένα μήνυμα στο Κρεμλίνο ότι ο πόλεμος που επιλέγει να συντηρεί θα είναι ατέρμονος και χωρίς νικητή για τη Ρωσία.

Μια ακόμη εκδοχή, αν και πιο ριψοκίνδυνη, αφορά την προμήθεια αμερικανικών πυραύλων Τόμαχοκ στην Ουκρανία, ικανών να πλήξουν στόχους εντός της ρωσικής επικράτειας. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι αυτή η ενέργεια θα ήταν αναλογική, δεδομένου ότι η Ρωσία χρησιμοποιεί ήδη πυραύλους κρουζ μεγάλου βεληνεκούς. Παρόλα αυτά, η προοπτική χρήσης Τόμαχοκ προκαλεί φόβο στη Ρωσία από τη δεκαετία του 1990, οδηγώντας σε απειλητική ρητορική.

Στη συνάντηση με τον Ζελένσκι, ο Τραμπ φάνηκε να μετριάζει τη ρητορική του για τους Τόμαχοκ, λέγοντας ότι "Μπορούμε να τελειώσουμε τον πόλεμο και χωρίς αυτούς". Παρότι άφησε το θέμα ανοιχτό, σημείωσε ότι μια τέτοια ενέργεια θα κλιμάκωνε τη σύγκρουση.

Σύμφωνα με τον Τζον Φόρμαν, ανώτερο αναλυτή στο Chatham House, "Τα κίνητρα και για τις δύο πλευρές να συνεχίσουν να μάχονται εξακολουθούν να υπερτερούν σε σχέση με τα κίνητρα για την επίτευξη ειρήνης". Επισημαίνει ότι ο Πούτιν, δεν είναι διατεθειμένος να συμφωνήσει σε κανένα σχέδιο που δεν θα συνεπάγεται μια πλήρη νίκη της Ρωσίας. Για την Ουκρανία, η παραχώρηση περαιτέρω εδαφών για την επίτευξη προσωρινής ειρήνης, το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να ανοίξει την πόρτα για μία ακόμη ρωσική επανεισβολή. Μέχρι οι ΗΠΑ να αυξήσουν το κόστος για τη Ρωσία –μέσω όπλων, κυρώσεων και χρήσης της ισχύος τους, όπως έκαναν στη Γάζα– σε σημείο όπου το κόστος θα υπερτερεί του οφέλους, ο Πούτιν δεν θα αλλάξει πορεία."

Ο πρόεδρος της Ουκρανίας προσπάθησε να κερδίσει την εύνοια του Τραμπ, υπογραμμίζοντας τις αγορές αμερικανικών εξοπλισμών από ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ και τον Καναδά για την υποστήριξη της χώρας του. Όμως, το ερώτημα παραμένει: τι θα κάνει ο Τραμπ με τον Πούτιν;