Οι αντιδράσεις γύρω από το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα αναδεικνύουν μια κεντρική γραμμή, η οποία εστιάζει σε συγκεκριμένα σημεία:

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να ζητήσει συγγνώμη γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει πολιτικές που οδήγησαν σε ανθρωπιστική κρίση. Τον κατηγορούν που διεκδίκησε μια καλύτερη συμφωνία με βιώσιμους όρους, αντί να υποκύψει στις απαιτήσεις των δανειστών.

Επιπλέον, του καταλογίζουν ότι επιδίωξε έναν έντιμο συμβιβασμό, προδίδοντας έτσι την ιδεολογία του. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του, ο ίδιος αναρωτήθηκε για τους συντρόφους που αποχώρησαν μετά τη συμφωνία, γράφοντας: «να ξεκινήσεις έναν αγώνα είναι εύκολο… Το θέμα είναι να καταλάβεις πότε πρέπει να σταματήσεις για να μην τα χάσεις όλα».

Κάποιοι πιστεύουν ότι έπρεπε να αποδεχθεί τα τελεσίγραφα των δανειστών και να υπακούσει στον ορντοφιλελευθερισμό του Σόιμπλε, επιδιώκοντας έναν πιο έγκαιρο συμβιβασμό. Τον κατηγορούν, επίσης, που ζήτησε από τον ελληνικό λαό να πάρει θέση απέναντι στην εκβιαστική τακτική των δανειστών και που χρησιμοποίησε τη λαϊκή εντολή ως όπλο διαπραγμάτευσης.

Του ζητούν συγγνώμη γιατί υπέγραψε το Τρίτο Μνημόνιο και γιατί έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια πριν ολοκληρωθεί το «κοινωνικό πείραμα του ακραίου νεοφιλευθερισμού». Κατά βάση, του καταλογίζουν ότι ασχολήθηκε με την πολιτική και κατάφερε να κερδίσει τρεις εκλογές και να κυβερνήσει τη χώρα, παρότι δεν προερχόταν από «πολιτικό τζάκι».

Ωστόσο, τίθενται ερωτήματα προς τους επικριτές του Τσίπρα: Θεωρούν ότι φταίει ο Τσίπρας για τις επιλογές προηγούμενων κυβερνήσεων που διόγκωσαν το χρέος; Ήταν τα μνημόνια στη σωστή κατεύθυνση ή μια καταστροφική απάντηση στην κρίση χρέους;

Επιπλέον, ερωτάται αν η κοινωνία δεν έπρεπε να αντιδράσει στην ανεργία, τη συρρίκνωση του κατώτατου μισθού και την απαίτηση εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Είχαμε δικαίωμα να απαιτήσουμε κανονική διαπραγμάτευση με τους εταίρους ή έπρεπε να υπακούμε στις απαιτήσεις νέων μέτρων, υπογράφοντας ένα μνημόνιο διαρκείας;

Τέλος, ερωτάται αν έπρεπε να λυθεί το «Μακεδονικό» με σύνθετη ονομασία ή να κρατήσουμε την «εθνική μας μαγκιά», αφήνοντας τον υπόλοιπο κόσμο να αποκαλεί τη χώρα στα βόρεια σύνορα «Μακεδονία»;

Ακόμη και αν δεχτούμε ότι η διακυβέρνηση Τσίπρα ήταν μια «περιττή αναστάτωση», πώς θα χαρακτηρίσουμε την «κανονικότητα» που ακολούθησε, με την ακρίβεια, το brain drain, τις υποκλοπές, την τραγωδία των Τεμπών, τη διάλυση του ΕΣΥ και τα ιδιωτικά σουπερμάρκετ πτυχίων;

Όσοι ζητούν σήμερα από τον Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη, αναπαράγουν ένα τροπάριο που αποκαλύπτει τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στην κρίση, μέσα από ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης και κακοδιαχείριση. Εξυπηρετούν την παράταση της σημερινής κατάστασης, η οποία τους βολεύει, αλλά δεν σημαίνει ότι συμφέρει και τη χώρα.

Ο Τσίπρας στο βιβλίο του κάνει αυτοκριτική και ζητάει συγγνώμη όπου πρέπει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και παραδεχόμενος τα λάθη. Γράφει χαρακτηριστικά για την τραγωδία στο Μάτι: «Εγώ ήμουν επικεφαλής του κράτους όταν έγινε η καταστροφή. Εμένα βάραινε πρωτίστως η ευθύνη».