Η ψυχολογία υποστηρίζει ότι το περιβάλλον διαμορφώνει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις. Παρατηρώντας ανθρώπους που βίωσαν την παιδική τους ηλικία στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, διακρίνουμε ψυχικές δυνάμεις που λείπουν από τις νεότερες γενιές.

1) Υψηλή αντοχή στην απογοήτευση: Η ικανότητα να μένεις σταθερός όταν αντιμετωπίζεις δυσκολίες. Εκείνοι που μεγάλωσαν τότε, έμαθαν να περιμένουν, να βρίσκουν λύσεις όταν βαριούνται ή να επισκευάζουν πράγματα, χωρίς άμεση ανακούφιση.

2) Ανεξαρτησία χωρίς ανάγκη για αναγνώριση: Η νοοτροπία "κάν' το μόνος σου" ήταν κοινή. Η ανεξαρτησία ήταν αναμενόμενη. Οι άνθρωποι έλυναν προβλήματα χωρίς να περιμένουν επιβεβαίωση. Σήμερα, η αναζήτηση "likes" κάνει την πραγματική ανεξαρτησία σπάνια.

3) Πρακτική σχέση με τα συναισθήματα: Ανέπτυξαν την ικανότητα να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους χωρίς να κυριεύονται από αυτά. Ήξεραν να αντιμετωπίζουν το άγχος και τη θλίψη, ενώ συνέχιζαν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.

4) Κοινωνική αυτοπεποίθηση που χτίζεται στην πράξη: Η κοινωνική αλληλεπίδραση ήταν κυρίως πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτή η άμεση εμπειρία δημιούργησε κοινωνική αυτοπεποίθηση, την πίστη ότι μπορείς να τα καταφέρεις σε κάθε κοινωνική περίσταση. Σήμερα, η έκθεση στον ψηφιακό κόσμο μειώνει την ανάπτυξη αυτής της πρακτικής αυτοπεποίθησης.

5) Ισχυρή νοοτροπία επιβίωσης: Η εφευρετικότητα και η πρακτικότητα ήταν αναγκαίες. Επισκεύαζαν, επαναχρησιμοποιούσαν και έβρισκαν λύσεις με ό,τι είχαν. Αυτό συνδέεται ψυχολογικά με την προσέγγιση που εστιάζει στην επίλυση προβλημάτων.

6) Υπομονή για μακροπρόθεσμα σχέδια: Οι ρυθμοί ήταν πιο αργοί. Η καθυστερημένη ανταμοιβή ήταν η κανονικότητα. Τα γράμματα, οι ειδήσεις και η πρόοδος απαιτούσαν χρόνο και αναμονή.

7) Σταθερή αίσθηση ταυτότητας: Οι άνθρωποι τότε δεν διαμορφώθηκαν από τα κοινωνικά δίκτυα. Η αυτοεκτίμησή τους προερχόταν από τη ζωή τους, όχι από την εικόνα που παρουσίαζαν διαδικτυακά. Μια σταθερή ταυτότητα μειώνει την επιρροή των κοινωνικών συγκρίσεων, δημιουργώντας μια ήρεμη και ανθεκτική στάση ζωής.