Στους διαδρόμους των Βρυξελλών, η βελγική στάση για τα ρωσικά assets δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως γραφειοκρατικό εμπόδιο, αλλά ως υπαρξιακή αγωνία. Ο πρωθυπουργός Μπαρτ Ντε Βέβερ, κρατώντας την «καυτή πατάτα» της Euroclear, ζητά το ρίσκο να γίνει ευρωπαϊκό, όχι εθνικό. Δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της χρήσης των ρωσικών χρημάτων, αλλά την μοναχική ανάληψη της ευθύνης.

Η άρνηση του Βελγίου να συναινέσει χωρίς «σιδερένιες» εγγυήσεις πηγάζει από τον φόβο των ρωσικών αντιποίνων. Όπως παραδέχονται χαμηλόφωνα διπλωμάτες, «οι αγωγές αντιμετωπίζονται, τα αντίποινα όχι πάντα».

Το παράδοξο είναι ότι όσο περισσότερο η Ευρώπη δείχνει να φοβάται την κλιμάκωση, τόσο περισσότερο ενθαρρύνει τη ρωσική πίεση. Και όσο καθυστερεί, τόσο δυσκολότερο γίνεται να πείσει ότι μπορεί αύριο να προσφέρει πραγματικές εγγυήσεις ασφάλειας στην Ουκρανία.

Κάπως έτσι, το ερώτημα που πλανάται δεν είναι αν η Ρωσία θα αντιδράσει, αλλά αν η Ευρώπη μπορεί να αντέξει τις συνέπειες του να μην αντιδράσει η ίδια.

Αν η Ευρώπη αποτύχει να βρει κοινό έδαφος για τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας μέσω των παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, το πλήγμα δεν θα είναι μόνο οικονομικό. Θα αγγίξει τον ίδιο τον πυρήνα της ασφάλειας και της αξιοπιστίας της.

Για πολλούς, μάλιστα, ο νομικός φόβος βασίζεται σε μια στρέβλωση της πραγματικότητας: Η Μόσχα, που αγνοεί κανόνες και αποφάσεις όταν δεν τη συμφέρουν, ζητά τώρα από την Ευρώπη να αυτοπεριοριστεί στο όνομα της νομιμότητας.

Η Μόσχα εργαλειοποιεί το δυτικό δίκαιο εναντίον της ίδιας της Δύσης. Στους διαδρόμους της Κομισιόν συζητείται ολοένα και πιο ανοιχτά ότι η Ευρώπη πάσχει από νομικό φετιχισμό, ο οποίος στα μάτια του Κρεμλίνου μεταφράζεται όχι ως θεσμική ευαισθησία, αλλά ως στρατηγική παράλυση.