Δύο φορές ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να διαγράψει τον Παύλο Πολάκη, όχι όταν ο τελευταίος αμφισβητούσε τα εμβόλια, παρασύροντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε αχαρτογράφητα νερά, αλλά όταν προσπάθησε να επιβάλει πρόσωπα στο ψηφοδέλτιο των Χανίων και όταν ανάρτησε στο Facebook μια λίστα με ονόματα πολιτικών, δικαστών και δημοσιογράφων.

Η διαγραφή δεν έγινε, σύμφωνα με τον Τσίπρα, επειδή το κόμμα τον απέτρεψε, προειδοποιώντας για τις συνέπειες μιας ρήξης με τον «πολακισμό». Το κόμμα είχε μετατραπεί σε έναν μηχανισμό αξιωματούχων, εχθρικό προς την ανανέωση που επιχειρούσε ο Τσίπρας. Αλλά ποια μορφή πήρε αυτή η «ανανέωση»; Ποιοι ενσάρκωσαν το περίφημο «άνοιγμα» του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Γιώργος Αντώναρος και η Έλενα Ακρίτα, ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Νίκος Παππάς, φιγούρες που δύσκολα κατατάσσονται ιδεολογικά, αλλά με κοινή αφετηρία τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί, παλιοί και νέοι, είχαν δώσει διαπιστευτήρια «αγωνιστικότητας».

Ένα προσόν για να εκλεγείς ευρωβουλευτής είναι, τουλάχιστον, να μην χτυπάς.

Μήπως ρίχνουμε το φταίξιμο στον λαϊκισμό του Τσίπρα; Τον Ιούνιο του 2024, μετά την αποχώρηση Τσίπρα, 132.000 ψηφοφόροι εξέλεξαν έναν μπασκετμπολίστα στο Ευρωκοινοβούλιο. Θα μπορούσαμε να αποδώσουμε το γεγονός στην κατάρρευση των φίλτρων ενός κόμματος που είχε αλωθεί από τον απολιτίκ ναρκισσισμό.

Όμως, μένοντας στον ΣΥΡΙΖΑ, θα αποφεύγαμε να δούμε ότι και τα άλλα κόμματα σχημάτισαν τα ευρωψηφοδέλτιά τους σαν «κάστινγκ» αστέρων. Ο τραμπουκισμός του μπασκετμπολίστα είναι μια αφορμή για να σκεφτούμε ποιοι εκπροσωπούν την Ελλάδα στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες. Η Αθήνα κομπάζει για τον Έλληνα πρόεδρο του Eurogroup, για τις προσπάθειες της χώρας να παραμείνει στον πυρήνα της Ευρώπης, ενώ τα δελτία Τύπου των ευρωβουλευτών ανταγωνίζονται σε λαϊκισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψε να εκλεγεί ένας νταής στις Βρυξέλλες. Έτσι αναδεικνύεται το προσόν των προσώπων των άλλων ευρωομάδων: Τουλάχιστον οι άλλοι δεν δέρνουν.