Σήμερα, στο Ναγκασάκι, ο χρόνος σταμάτησε για ένα λεπτό, ακριβώς την ώρα που η ατομική βόμβα έπεσε πριν από ογδόντα χρόνια. Ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό έμελλε να αλλάξει για πάντα την ιστορία της ιαπωνικής πόλης, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Κάτι όμως συνέβη σήμερα που έκανε αυτή την επέτειο διαφορετική. Το αποκατεστημένο καμπαναριό μιας εκκλησίας, σιωπηλό μνημείο της καταστροφής για οκτώ δεκαετίες, ήχησε ξανά. Για πρώτη φορά από εκείνη την ημέρα, οι καμπάνες του Ναγκασάκι «μίλησαν», μεταφέροντας ένα μήνυμα μνήμης και ελπίδας.

Η 9η Αυγούστου 1945, στις 11:02, είναι μια ημερομηνία χαραγμένη με ανεξίτηλο μελάνι στις καρδιές των ανθρώπων. Μόλις τρεις ημέρες μετά τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι βίωσε την ίδια φρίκη, τον ίδιο εφιάλτη του πυρηνικού ολέθρου. Η λάμψη, η έκρηξη, η απόλυτη καταστροφή… όλα σε μια στιγμή.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: περίπου 74.000 ψυχές χάθηκαν στο Ναγκασάκι, ένα σημαντικό λιμάνι στο νοτιοδυτικό τμήμα της Ιαπωνίας. Αυτός ο τραγικός απολογισμός προστέθηκε στους 140.000 νεκρούς της Χιροσίμα, δημιουργώντας μια ανείπωτη τραγωδία. Δύο πόλεις, δύο θλιβερά σύμβολα του πολέμου και της καταστροφικής δύναμης των πυρηνικών όπλων.

Αυτές οι θλιβερές επέτειοι ας είναι μια διαρκής υπενθύμιση της αξίας της ειρήνης και της ανάγκης για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα. Θα καταφέρουμε άραγε να αφουγκραστούμε το μήνυμα των καμπανών του Ναγκασάκι και να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις επόμενες γενιές;