Η επίσκεψη του Βασιλιά Καρόλου και της Βασίλισσας Καμίλας στο Βατικανό αποτελεί ένα γεγονός με ιστορική σημασία. Για πρώτη φορά έπειτα από 500 χρόνια, ένας εν ενεργεία Βρετανός μονάρχης προσευχήθηκε δημόσια μαζί με τον Πάπα της Καθολικής Εκκλησίας, καταργώντας την εκκλησιαστική απομόνωση που ξεκίνησε επί Ερρίκου Η΄ τη δεκαετία του 1530.

Η Βασίλισσα Καμίλα εντυπωσίασε με την εμφάνισή της, φορώντας ένα μαύρο μεταξωτό φόρεμα Fiona Clare, πέπλο Philip Treacy και κομψό κάλυμμα κεφαλής σε σχήμα κορώνας με μαύρα φύλλα. Ως Αγγλικανή, ακολούθησε το πρωτόκολλο που απαιτεί από τις μη καθολικές βασίλισσες να ντύνονται στα μαύρα ενώπιον του Αγίου Πατέρα των Καθολικών, ενώ ολοκλήρωσε το σύνολο με έναν σταυρό που ανήκε στην εκλιπούσα Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄.

Το βασιλικό ζεύγος έγινε δεκτό στη βιβλιοθήκη του Αποστολικού Παλατιού από τον Πάπα Λέοντα ΙΔ΄, σε μια τελετουργική ατμόσφαιρα με τιμές από την Ελβετική Φρουρά και τους ύμνους του Ηνωμένου Βασιλείου και του Κράτους του Βατικανού. Κατά την παραδοσιακή ανταλλαγή δώρων, ο Βασιλιάς προσέφερε στον Πάπα μια ασημένια φωτογραφία και μια εικόνα του Αγίου Εδουάρδου του Ομολογητή. Ο Πάπας, από την πλευρά του, χάρισε στο βασιλικό ζεύγος ένα μικρογραφικό αντίγραφο του ψηφιδωτού του Χριστού Παντοκράτορα από τον καθεδρικό ναό του Τσεφαλού στη Σικελία, ένα έργο με έντονο ελληνορθόδοξο ύφος, εμπνευσμένο από τη βυζαντινή τέχνη.

Η συνάντηση είχε ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς πραγματοποιήθηκε 40 χρόνια μετά την απαγόρευση της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ προς τον τότε Πρίγκιπα Κάρολο να παραστεί σε παπική λειτουργία κατά την επίσκεψή της στο Βατικανό το 1985.

Ο σημερινός Βασιλιάς, γνωστός για τη στήριξή του στον διαθρησκειακό διάλογο, δείχνει με τη στάση του ότι επιδιώκει γεφύρωση εκεί όπου άλλοτε υπήρχε ρήξη. Η επίσκεψη σηματοδοτεί μια ιστορική επαναπροσέγγιση: μόλις τρία χρόνια πριν, το Ηνωμένο Βασίλειο και το Βατικανό είχαν αποκαταστήσει πλήρεις διπλωματικές σχέσεις μετά από 450 χρόνια ρήξης, από την εποχή που ο Ερρίκος Η΄ διέκοψε τους δεσμούς με τη Ρώμη όταν ο Πάπας αρνήθηκε να του χορηγήσει διαζύγιο από την Αικατερίνη της Αραγονίας.

Ο Καθεδρικός ναός της Τσεφαλού (Cefalù) στη Σικελία, ένα μνημείο της Νορμανδικής περιόδου, αποτελεί έναν αναπάντεχο θησαυρό της βυζαντινής τέχνης. Τα περίφημα ψηφιδωτά του, και κυρίως η επιβλητική μορφή του Χριστού Παντοκράτορα, δεν είναι απλά έργα τέχνης, αλλά «ζωντανές» μαρτυρίες της άμεσης και στενής σύνδεσης της Σικελίας του 12ου αιώνα με την Κωνσταντινούπολη. Τα ψηφιδωτά, των οποίων η ολοκλήρωση χρονολογείται το 1148, φιλοτεχνήθηκαν από ένα ειδικό εργαστήριο που προσλήφθηκε απευθείας από την Κωνσταντινούπολη.

Η παρουσία αυτών των Βυζαντινών τεχνιτών στη Σικελία δεν ήταν τυχαία και συνδέεται άμεσα με τον τότε Πατριάρχη της Σικελίας, τον Νείλο Δοξαπατρή, ο οποίος ήταν πρώην κληρικός της Αγίας Σοφίας και μέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορικής υπηρεσίας, φτάνοντας στην αυλή του Ρογήρου Β’ πριν το 1142/3. Τα ψηφιδωτά της Τσεφαλού είναι τα πιο κοντινά σε στυλ στα χαμένα ψηφιδωτά της μονής του Παντοκράτορος της Κωνσταντινούπολης, που είχε κτιστεί από τον πατέρα του Μανουήλ Α’, Ιωάννη Β’ Κομνηνό. Εικάζεται μάλιστα ότι μερικοί από τους ίδιους καλλιτέχνες μπορεί να εργάστηκαν και στα δύο μέρη.

Πέρα από την θρησκευτική/καλλιτεχνική τους αξία, τα ψηφιδωτά είχαν και έντονο πολιτικό υπόβαθρο, καθώς σκοπός τους ήταν να λειτουργήσουν ως αφιέρωμα για τη νίκη των δυνάμεων του Νορμανδού Βασιλιά Ρογήρου Β’ στην επίθεσή του εναντίον του Μανουήλ Α’ Κομνηνού και του Βυζαντίου το 1148. Ο Ρογήρος είχε φιλοδοξίες κατάκτησης και ανάληψης του θρόνου του Βυζαντίου.