Η νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ αποτελεί το επίσημο πλαίσιο για την αμερικανική εξωτερική πολιτική, αντικαθιστώντας την προηγούμενη στρατηγική του 2022 επί Μπάιντεν και εκείνη του 2017 επί Τραμπ. Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία τον Ιανουάριο σήμανε την αποκήρυξη των πολιτικών Μπάιντεν, με τη νέα στρατηγική να υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ ήταν «στο χείλος της καταστροφής» πριν την ανάληψη των καθηκόντων του.

Μια σύγκριση της στρατηγικής του 2017 με τη νέα αποκαλύπτει σημαντικές αλλαγές στην προσέγγιση της Ουάσιγκτον απέναντι σε κρίσιμους γεωπολιτικούς παίκτες.

Η Βόρεια Κορέα, που το 2017 χαρακτηριζόταν ως «παγκόσμια απειλή» και «αδίστακτος δικτάτορας», απουσιάζει εντελώς από τη νέα στρατηγική. Το 2017, η Βόρεια Κορέα αναφερόταν 16 φορές, παρουσιαζόμενη ως κράτος που επιθυμούσε να εξοντώσει εκατομμύρια Αμερικανούς με πυρηνικά όπλα.

Το Ιράν, το οποίο το 2017 αναφερόταν 17 φορές ως «αποσταθεροποιητική δύναμη», το 2025 αναφέρεται μόλις τρεις φορές, με μια πιο ήπια διατύπωση, ως μια δύναμη που «αποδυναμώθηκε σημαντικά» μετά τις επιθέσεις των Ισραηλινών και του προέδρου Τραμπ (Operation Midnight Hammer) μετά τον Οκτώβριο του 2023.

Ενώ το 2017 ο Τραμπ επέκρινε το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και τη Βενεζουέλα ως «δικτατορικά καθεστώτα», ο όρος «δικτατορία» απουσιάζει από τη νέα στρατηγική. Επιπλέον, δεν γίνεται καμία αναφορά στη Βενεζουέλα, παρά την πρόσφατη αύξηση της έντασης μεταξύ Ουάσιγκτον και Καράκας.

Η Ρωσία, η οποία το 2017 θεωρούνταν «πρόκληση» και «απειλή» για την αμερικανική ασφάλεια και ευημερία, και τοποθετούνταν στο ίδιο καλάθι με την Κίνα ως «αναθεωρητική δύναμη», το 2025 παρουσιάζεται ως μια χώρα με την οποία οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να βρουν τρόπο να συνυπάρξουν για λόγους «στρατηγικής σταθερότητας», παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Η Ευρώπη, που το 2017 θεωρούνταν ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος των ΗΠΑ και σύμμαχος με κοινές αξίες, το 2025 παρουσιάζεται να απειλείται από τον «πολιτισμικό αφανισμό» και το μεταναστευτικό, καθώς και από την ίδια την Ε.Ε.. Σύμφωνα με τη νέα στρατηγική, για να αποφύγει αυτή την κατάσταση, η Ευρώπη πρέπει «να αποκαταστήσει μια σχέση στρατηγικής σταθερότητας με τη Ρωσία», «να αναλάβει την ευθύνη της άμυνάς της», να παγώσει την επέκταση του ΝΑΤΟ, να ανοίξει τις αγορές της στα αμερικανικά προϊόντα και να ψηφίσει «πατριωτικά κόμματα» που συνδέονται με την κυβέρνηση Τραμπ.

Η Κίνα παραμένει «πρόκληση» και στις δύο στρατηγικές, αλλά πλέον αντιμετωπίζεται περισσότερο με όρους οικονομικών σχέσεων παρά στρατηγικού ανταγωνισμού. Οι ΗΠΑ δηλώνουν την πρόθεσή τους να «επαναφέρουν την ισορροπία στην οικονομική τους σχέση με την Κίνα», ενώ η Ταϊβάν θεωρείται σημαντική λόγω της κυρίαρχης θέσης της στην παραγωγή ημιαγωγών και της γεωγραφικής της θέσης για την παγκόσμια ναυσιπλοΐα.

Τέλος, η νέα στρατηγική υπογραμμίζει ότι «οι μέρες που η Μέση Ανατολή κυριαρχούσε στην αμερικανική εξωτερική πολιτική έχουν τελειώσει», καθώς η περιοχή αναδύεται ως «τόπος συνεργασίας, φιλίας και επενδύσεων», χάρη στις ειρηνευτικές συμφωνίες που διαπραγματεύτηκε ο Τραμπ μεταξύ Ισραήλ και Ιράν καθώς και τον τερματισμό του πολέμου στη Γάζα. Η Συρία παραμένει ένα πιθανό πρόβλημα, αλλά μπορεί να σταθεροποιηθεί με την υποστήριξη των ΗΠΑ, των Αράβων, του Ισραήλ και της Τουρκίας.