Μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, τα επιτόκια δανεισμού χρησιμοποιούνταν ως δείκτης γεωπολιτικής ισχύος των χωρών της Δύσης.

Η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας αποσυνδέθηκε από τα κριτήρια κατάταξης στους περιφερειακούς και παγκόσμιους συσχετισμούς, δημιουργώντας μια στρεβλή εικόνα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Γαλλία, όπου η κατοχή πυρηνικών όπλων και η μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν φαίνονταν να επηρεάζουν το κόστος δανεισμού της.

Από την έναρξη της κρίσης της ευρωζώνης το 2010, Γαλλία και Ιταλία διαβεβαίωναν τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης ότι θα τηρούσαν τη δημοσιονομική περιοριστική πολιτική του Συμφώνου Σταθερότητας.

Αυτή η προσέγγιση οδήγησε στην υποτίμηση του γεωπολιτικού βάρους των χωρών του Νότου της ευρωζώνης.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 έδωσε νέα ώθηση στον γεωπολιτικό ρόλο ευρωπαϊκών δυνάμεων όπως η Γαλλία και η Ιταλία, επαναφέροντας στο προσκήνιο την ανάγκη για μια πιο ολοκληρωμένη αξιολόγηση.

Ωστόσο, οι διαφωνίες μεταξύ Παρισιού και Ρώμης προσθέτουν ρευστότητα και αβεβαιότητα για το μέλλον της Ευρώπης, δημιουργώντας ένα σύνθετο γεωπολιτικό παζλ.

Οι Ολλανδοί, με το χαρακτηριστικό τους χιούμορ, αναρωτιούνται πού ακριβώς βρίσκονται στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ μικρών και μεγάλων.

Η επιστροφή της Ε.Ε. στην κανονικότητα παραμένει ένα ανοιχτό στοίχημα, καθώς δεν έχει ακόμη καθοριστεί τι ακριβώς σημαίνει «κανονικότητα» και αν αυτή θα διαμορφωθεί με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας ή τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς.