Μια εκπομπή που σατίριζε τον Τραμπ, του Τζίμι Κίμελ, κόπηκε, ενώ μια άλλη, του Στίβεν Κολμπέρ, έχει ανακοινωθεί ότι θα κοπεί σε λίγους μήνες. Στον Κολμπέρ μάλιστα, έδωσαν το Εμμυ και τον χειροκρότησαν, σαν άξιο θύμα. Ο Τραμπ στρέφεται τώρα με αγωγή κατά των New York Times και ο αντιπρόεδρός του αναλαμβάνει την εκπομπή του δολοφονημένου Κερκ, στη μνήμη του οποίου απειλεί με διώξεις τις οργανώσεις που –κατά τη γνώμη του– προπαγανδίζουν τις λάθος απόψεις.

Η εκτελεστική εξουσία χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα μέσα –παραθεσμικά και εξωθεσμικά– για να μετατρέψει σε μονοφωνική τη μεγαλύτερη πλουραλιστική δημοκρατία της Δύσης. Η επίθεσή της κατά της ελευθερίας του λόγου, που έκανε πραγματικά μεγάλη την Αμερική, είναι πλέον ρουτίνα και δεν προκαλεί σοκ. Δεν θορυβεί ούτε καν τα υποψήφια θύματά της – τα αμερικανικά media. Θα ήταν ένας εθισμός στο δηλητήριο, αλλά έχει τον φρενήρη ρυθμό του καταιγισμού. Δεν συνηθίζουν το δηλητήριο σταγόνα σταγόνα, τους πλημμυρίζει –κατά την παροιμιώδη φράση του Στιβ Μπάνον– με «γεγονότα» η εξουσία, παρασέρνοντάς τους.

Με τι να πρωτοασχοληθούν; Τι να ξεχωρίσουν από το ακράτητο «στριμ» του τραμπισμού; Να ξεχωρίσουν την Εθνοφρουρά, που αναλαμβάνει αστυνομικά καθήκοντα; Τις συλλήψεις δικαίων και αδίκων «ξένων» στους δρόμους; Να καλύψουν τις προσπάθειες παραχάραξης των εκλογικών περιφερειών στις ρεπουμπλικανικές πολιτείες; Την τρομοκράτηση των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και των δικηγορικών εταιρειών; Τις διώξεις δημόσιων λειτουργών;

Η ορμή αυτή σταμάτησε προχθές στους αρχαίους λίθους που προστατεύουν το κάστρο του Ουίνσδορ. Περιτοιχισμένος εκεί, ο Τραμπ πρέπει να ένιωσε ότι οι φαντασιώσεις του βρίσκονται πολύ κοντά στην εκπλήρωσή τους. Το τελετουργικό άρμοζε σε μονάρχη του οποίου το εσωτερικό κενό μπορεί να γεμίσει μόνο με τις κολακείες μιας αυλής. Τη λειτουργία του αυλικού σκηνικού της υποτέλειας έπαιξαν, πέρα από τους κανονικούς βασιλείς, οι ισχυροί παράγοντες των επιχειρήσεων και των media – ο Τιμ Κουκ της Apple, ο Σβάρτσμαν της Blackstone, ο Χουάνγκ της Nvidia. Φυσικά, ο Ρούπερτ Μέρντοχ.

Οι New York Times έγραψαν ότι το σχέδιο της ταξιθεσίας σε αυτό το δείπνο θα έπρεπε να "φυλαχθεί εντός του κάστρου, ώστε να μπορεί να μελετηθεί σε χίλια χρόνια ως ένα συναρπαστικό τεκμήριο για την ιστορία της Δύσης". Την ιστορική στιγμή, όμως, συλλαμβάνει ίσως με μεγαλύτερη ενάργεια το καπέλο της Μελάνια –που δεν είναι απλώς ένα καπέλο. Είναι ένα σύμβολο επίσημης αδιαφάνειας, δηλώνοντας εθελοτυφλία. Θέλοντας, μη θέλοντας, δεν βλέπεις αυτό που συντελείται στον κόσμο, ούτε ο κόσμος σε βλέπει. Η ιστορία απλώς συμβαίνει, εκθαμβωτική, αλλά ανεξιχνίαστη, εξόφθαλμη κι ωστόσο ερεβώδης.