Η βιομηχανία συχνά συνδέεται με την παραγωγή, η οποία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην καινοτομία των τομέων υψηλής τεχνολογίας και στην εθνική ασφάλεια. Σήμερα, η Ευρώπη χρειάζεται μια βιομηχανική πολιτική που θα επικεντρώνεται στην παροχή υπηρεσιών.

Η σημασία της παραγωγής για τη δημιουργία κοινωνιών χωρίς αποκλεισμούς, με καλές θέσεις εργασίας, που αποτελούν το θεμέλιο των υγιών πολιτικών συστημάτων και των βιώσιμων δημοκρατιών, έχει μειωθεί σημαντικά. Αυτή η τάση συνεχίζεται.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη, μόλις το 15% του εργατικού δυναμικού απασχολείται στην παραγωγή, ένα ποσοστό που συνεχώς μειώνεται. Η αντιστροφή αυτής της πτώσης φαντάζει δύσκολη, δεδομένων των τεχνολογικών εξελίξεων και του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Ο παραγωγικός κλάδος δεν αναμένεται να απορροφήσει εργατικό δυναμικό, αλλά αντιθέτως να το αποβάλλει. Αν συνυπολογιστεί και το μικρό ποσοστό των εργαζομένων στον αγροτικό τομέα, ο τομέας των υπηρεσιών αναδεικνύεται ως η κύρια πηγή δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Ντάνι Ρόντρικ στο Social Europe, η δημιουργία καλών θέσεων εργασίας και υπηρεσιών απαιτεί επένδυση στην εκπαίδευση, τις δεξιότητες και την κατάρτιση. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τουλάχιστον οι μισές από τις μελλοντικές θέσεις εργασίας στον τομέα των υπηρεσιών δεν θα απαιτούν υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης. Αυτές οι θέσεις εργασίας βρίσκονται στον τομέα του χονδρικού και λιανικού εμπορίου, των πωλήσεων και των γραφειακών εργασιών, της υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, των κατασκευών, των μεταφορών, της αποθήκευσης και του εφοδιασμού, καθώς και των υπηρεσιών εστίασης και διαμονής. Συνεπώς, η απλή επένδυση στην εκπαίδευση δεν αποτελεί πανάκεια και απαιτούνται πιο εκτεταμένες προσπάθειες.

Η αύξηση της συλλογικής διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων, οι βελτιωμένες εργασιακές ρυθμίσεις, οι κατώτατοι μισθοί και οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις είναι απαραίτητα στοιχεία για τη διασφάλιση μιας σταθερής βάσης και μιας πορείας προς τη μεσαία τάξη για τους εργαζομένους σε αυτούς τους τομείς.

Οι καλές θέσεις εργασίας στηρίζονται ουσιαστικά στην παραγωγικότητα, η οποία ορίζεται ως μια υπηρεσία που προσφέρει αξία στους πελάτες και συμβάλλει σημαντικά στην ποιότητα της υπηρεσίας. Εδώ ακριβώς έρχεται η ανάγκη για μια βιομηχανική πολιτική, η οποία θα αντιμετωπίσει το εμπόδιο της παραγωγικότητας στον τομέα των υπηρεσιών.

Στόχος είναι η ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών και οργανωτικών καινοτομιών. Για παράδειγμα, στον τομέα της μακροχρόνιας φροντίδας, τα νέα τεχνολογικά εργαλεία θα μπορούσαν να παρέχουν στους εργαζόμενους πληροφορίες σε πραγματικό χρόνο, προσφέροντας μεγαλύτερη ευελιξία και αυτονομία σε ένα ευρύτερο φάσμα καθηκόντων. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει την αλλαγή των ωραρίων γευμάτων, την ανάληψη πρόσθετων ιατρικών καθηκόντων και την ανταπόκριση στις ανάγκες των ατόμων που φροντίζουν. Τα οφέλη για την παραγωγικότητα θα περιλαμβάνουν την αύξηση της ικανοποίησης των ατόμων που δέχονται φροντίδα, τη μείωση των ποσοστών εισαγωγής σε νοσοκομεία, τη μείωση του κόστους του ιατρικού συστήματος και της συχνότητας εμφάνισης χρόνιων ασθενειών, καθώς και την αύξηση της αυτονομίας, της ικανότητας δράσης και της ικανοποίησης από την εργασία των εργαζομένων.

Σε τομείς όπως το λιανικό εμπόριο και η εκπαίδευση, μπορούν να αξιοποιηθούν εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης και άλλες μορφές τεχνολογικής υποστήριξης, ώστε οι πωλητές ή οι εκπαιδευτικοί με σχετικά χαμηλότερες δεξιότητες να παρέχουν πιο εξατομικευμένες και εξελιγμένες υπηρεσίες στους πελάτες ή τους μαθητές τους. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει την παροχή υπηρεσιών προσαρμοσμένων στις συγκεκριμένες ανάγκες των ομάδων μαθητών ή την αντιμετώπιση συγκεκριμένων ζητημάτων που προκύπτουν στις διοικητικές τους εργασίες.

Η βιομηχανική παραγωγικότητα των υπηρεσιών δεν σχετίζεται με επιδοτήσεις ή εμπορική προστασία, αλλά με την εφαρμογή οργανωτικών και τεχνολογικών καινοτομιών που βοηθούν τους εργαζόμενους στον τομέα των υπηρεσιών να γίνουν πιο παραγωγικοί και να παρέχουν ένα ευρύτερο φάσμα πιο εξελιγμένων υπηρεσιών.

Ωστόσο, αυτές οι τεχνολογίες δεν ωφελούν πάντα αυτούς που τις χρειάζονται περισσότερο. Συχνά, οδηγούν σε χειρότερες και όχι σε καλύτερες θέσεις εργασίας. Εδώ είναι που η κυβέρνηση και ο δημόσιος τομέας πρέπει να κατευθύνουν την τεχνολογία, εστιάζοντας σε βιομηχανικές πολιτικές που στοχεύουν στις υπηρεσίες. Αυτές οι πολιτικές θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα συνεργατικών συμφωνιών μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων, της ΕΕ και των υποεθνικών μονάδων, των δήμων και των περιφερειών. Η τοπική πειραματική προσέγγιση θα πρέπει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εξεύρεση τρόπων για την επίτευξη αυτού του είδους των νέων συμφωνιών.