Το ΔΝΤ, στις φθινοπωρινές του εκθέσεις, υπονοεί ότι η Ελλάδα πέτυχε δημοσιονομική σταθερότητα, αλλά όχι βιώσιμη ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή, οι παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις προκαλούν ανησυχία.

Την περασμένη Παρασκευή, ο Αμερικανός πρόεδρος, πριν ασχοληθεί με την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, ανακοίνωσε αύξηση των δασμών προς την Κίνα κατά 100%. Ακολούθησε άμεσα ένα κύμα πωλήσεων στα αμερικανικά χρηματιστήρια, χωρίς να είναι σαφές αν πρόκειται για μια απλή απειλή, μια δέσμευση ή μια οριστική απόφαση. Έκτοτε, το κλίμα δεν έχει βελτιωθεί. Το Πεκίνο απάντησε συσσωρεύοντας στρατηγικά αποθέματα σπάνιων γαιών, κρίσιμων πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται σε μπαταρίες, μικροτσίπ και οπλικά συστήματα. Την Τρίτη, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Σκοτ Μπέσεντ, κατηγόρησε την Κίνα ότι προσπαθεί να βλάψει την παγκόσμια οικονομία, προκαλώντας ύφεση. Όλα αυτά λίγες ημέρες πριν από τη συνάντηση Τραμπ – Σι στην Κορέα (29 Οκτωβρίου).

Το ΔΝΤ προειδοποιεί για ομοιότητες με την εποχή της «φούσκας» των dot-com στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Βλέπει κοινά σημεία της σημερινής υπεραισιοδοξίας για την τεχνητή νοημοσύνη με τον ενθουσιασμό που είχε προκαλέσει το Διαδίκτυο πριν από 25 χρόνια. Τότε, όπως και τώρα, υπήρχε μια ταχύτατη ροή κεφαλαίων σε λίγες «πολλά υποσχόμενες» εταιρείες, μια επένδυση που στην κρίση του 1999 αποδείχτηκε λανθασμένη, καθώς η τεχνολογία δεν είχε ακόμη ωριμάσει.

Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη από το σκηνικό που διαμορφώνεται. Τις τελευταίες ημέρες, σημαντικές επιχειρηματικές συμφωνίες ανακοινώνονται διαρκώς, αξιοποιώντας την παγκόσμια ρευστότητα που εισέρχεται στην οικονομία. Όμως, αρκούν αυτές οι συμφωνίες για να αποφευχθούν οι κραδασμοί; Η νέα έκθεση του ΔΝΤ απαντάει εν μέρει, βλέποντας μια χώρα που αναπτύσσεται με ρυθμό γύρω στο 2%, ικανοποιητικός μεν, αλλά οφείλεται κυρίως στα ευρωπαϊκά κονδύλια, στον τουρισμό και σε μια αναπτυξιακή ώθηση μετά από μια χαμένη δεκαετία.

Όπως σημειώνει το ΔΝΤ, η χώρα δεν έχει λύσει κανένα από τα χρόνια προβλήματά της: χαμηλή παραγωγικότητα, ασθενής βιομηχανία, εξαγωγές περιορισμένες σε λίγους τομείς και κρατική γραφειοκρατία. Το χρέος παραμένει ένα σημαντικό πρόβλημα που μπορεί να επανέλθει αν τα επιτόκια αυξηθούν ή αν οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις μειωθούν.

Η χώρα δείχνει να έχει συνηθίσει σε έναν ρυθμό επιβίωσης, αλλά τώρα η πίστα και ο βαθμός δυσκολίας έχουν αυξηθεί σημαντικά, κάτι που ενδεχομένως δεν αρκεί πλέον.