Η Αγγλία αντιμετωπίζει μια από τις πιο σοβαρές κοινωνικές κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας της. Η επισφάλεια στέγης δεν περιορίζεται πλέον στις ευάλωτες ομάδες, αλλά επεκτείνεται ραγδαία σε εργαζόμενους, οικογένειες και ανθρώπους που κάποτε θεωρούσαν τη ζωή τους σταθερή.

Πάνω από 382.000 άνθρωποι ζουν χωρίς μόνιμη στέγη, ένας αριθμός που αυξάνεται συνεχώς, καταδεικνύοντας την αδυναμία του συστήματος να προστατεύσει το βασικό αγαθό: το σπίτι.

Από αυτούς, πάνω από 175.000 είναι παιδιά. Παιδιά που μεγαλώνουν σε δωμάτια ξενοδοχείων και πρόχειρα καταλύματα, ακατάλληλα για μόνιμη κατοικία. Η καθημερινότητά τους σημαδεύεται από αστάθεια, συχνές μετακινήσεις, δυσκολίες στο σχολείο και ψυχολογική πίεση. Η παιδική ηλικία, που θα έπρεπε να είναι συνυφασμένη με ασφάλεια, μετατρέπεται σε αβεβαιότητα.

Το Λονδίνο είναι το επίκεντρο της κρίσης, συγκεντρώνοντας δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό αστέγων. Χιλιάδες ζουν στον δρόμο ή σε προσωρινές δομές που χρηματοδοτούνται από τους δήμους. Κάθε βράδυ, πολλοί κοιμούνται σε πεζοδρόμια, εισόδους κτιρίων ή κάτω από γέφυρες, συχνά «αθέατοι» από μια κοινωνία που έχει αρχίσει να συνηθίζει αυτή την εικόνα.

Οι αιτίες της κρίσης είναι σύνθετες. Τα ενοίκια έχουν αυξηθεί περισσότερο από τους μισθούς, καθιστώντας τη στέγη απρόσιτη για πολλούς. Παράλληλα, η προσφορά κοινωνικής κατοικίας έχει μειωθεί δραματικά, καθώς μεγάλα αποθέματα δημόσιας στέγης ιδιωτικοποιήθηκαν χωρίς να αντικατασταθούν. Το αποτέλεσμα είναι μια αγορά κερδοσκοπίας, που αφήνει εκτός όσους δεν μπορούν να ανταγωνιστούν οικονομικά.

Η κρίση του κόστους ζωής έχει επιδεινώσει την κατάσταση. Η αύξηση των τιμών στην ενέργεια, στα τρόφιμα και στις βασικές υπηρεσίες, έχει οδηγήσει χιλιάδες νοικοκυριά σε οικονομικό αδιέξοδο. Ακόμη και άνθρωποι με σταθερή εργασία αδυνατούν να καλύψουν ενοίκιο και λογαριασμούς, δημιουργώντας μια νέα κατηγορία: τον «εργαζόμενο άστεγο», που έχει εισόδημα αλλά όχι σπίτι.

Οι τοπικές αρχές βρίσκονται σε οριακό σημείο. Οι δήμοι ξοδεύουν τεράστια ποσά για προσωρινή στέγαση, συχνά σε ξενοδοχεία χαμηλής ποιότητας, χωρίς να μπορούν να προσφέρουν μακροπρόθεσμες λύσεις. Οι λίστες αναμονής για κοινωνική κατοικία μεγαλώνουν, ενώ οι διαθέσιμες κατοικίες δεν επαρκούν. Ουσιαστικά, το κράτος διαχειρίζεται τα συμπτώματα της κρίσης χωρίς να αντιμετωπίζει τις αιτίες της.

Οι κοινωνικές συνέπειες είναι ήδη ορατές. Η έλλειψη στέγης συνδέεται με επιδείνωση της σωματικής και ψυχικής υγείας, αύξηση της σχολικής διαρροής και ενίσχυση των κοινωνικών ανισοτήτων. Ολόκληρες γενιές παιδιών κινδυνεύουν να ξεκινήσουν τη ζωή τους με σοβαρό μειονέκτημα, όχι λόγω προσωπικών επιλογών, αλλά λόγω συστημικών αποτυχιών.

Στην Αγγλία έχει ξεκινήσει μια βαθύτερη συζήτηση: είναι η στέγη εμπόρευμα ή κοινωνικό δικαίωμα; Όσο η πολιτική απάντηση παραμένει ασαφής και οι παρεμβάσεις αποσπασματικές, η κρίση θα συνεχίσει να διογκώνεται, μεγαλώνοντας το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που έχουν σπίτι και σε αυτούς που δεν έχουν πού να σταθούν.