«Είσαι καλά; Πηγαίνεις στο Θησείον με τους τουρίστες;». Η ερώτηση της συναδέλφου, ένα σαρκαστικό σχόλιο μεταμφιεσμένο σε απορία, αντηχούσε στο μυαλό μου καθώς ανηφόριζα την Αποστόλου Παύλου, μια συνηθισμένη Δευτέρα του Αυγούστου.

Το σινέ Θησείον, από τότε που φιγουράρει στις λίστες των ξένων οδηγών ως «must» εμπειρία της Αθήνας, έχασε μέρος της αίγλης του στα μάτια των ντόπιων σινεφίλ, μετατρεπόμενο σε τουριστικό θέαμα.

Τα μαγαζιά ήταν μισοάδεια, ο πεζόδρομος γεμάτος κόσμο. Στην ουρά για τον θερινό κινηματογράφο μέτρησα δεκαέξι άτομα. Ξαφνικά, άκουσα το όνομά μου. Ήταν μια παλιά συμφοιτήτρια από το Γαλλικό Ινστιτούτο, μαζί με μια φίλη της. Κόψαμε εισιτήρια για το «Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια» με την Όντρεϊ Χέπμπορν και τον Πίτερ Ο’ Τουλ και κατευθυνθήκαμε στην αυλή με τις κόκκινες καρέκλες και τα πράσινα μαξιλάρια. Βρήκα μια θέση δίπλα στις φυλλωσιές που έβλεπαν στον πεζόδρομο.

Η πλατεία ήταν μισογεμάτη. Παρατήρησα το κοινό. Δεν έβλεπα πολλούς τουρίστες, τουλάχιστον όχι αυτούς που αναζητούν εξεζητημένες αθηναϊκές εμπειρίες. Είδα ζευγάρια, παρέες, μοναχικούς θεατές. Το βλέμμα μου έπεσε στο φεγγάρι, πάνω από το λευκό πανί, σαν ένα πύρινο κουφέτο. Σε λίγες μέρες θα γέμιζε στην «Πανσέληνο του οξύρρυγχου». Σηκώθηκα στις μύτες και αποτύπωσα στη μνήμη μου τη φωταγωγημένη Ακρόπολη. Στον αέρα, μια δροσερή μυρωδιά Cool Water, της Davidoff. Αναρωτήθηκα ποιος φοράει ακόμα αυτή την κολόνια από τα τέλη των ’80s και τις αρχές των ’90s. Από λίγες θέσεις πιο πέρα, έφτασε η μυρωδιά του ποπ κορν και της βύνης, ανακατεμένη με τους ήχους των τζιτζικιών και των κουτιών αναψυκτικών.

Η ταινία ξεκίνησε. Μπροστά μου, το Παρίσι μιας άλλης εποχής, με την Χέπμπορν να καπνίζει με φινέτσα στο μπαρ του Ritz, φορώντας δημιουργίες του Ιμπέρ ντε Ζιβανσί. Η πλοκή εξελισσόταν και το σκοτάδι πύκνωνε. Στο διάλειμμα, σκέφτηκα γιατί δεν περνούσα όλα τα αυγουστιάτικα βράδια μου σε αυτή τη μαγική αυλή.

Με το τέλος της ταινίας, ένιωσα ανακούφιση που η βραδιά μου δεν είχε καμία σχέση με τουριστική ατραξιόν. Ήταν μια αυθεντική εμπειρία θερινού σινεμά, όπως αυτές που ζούσα ως φοιτητής, βλέποντας ταινίες από το μπαλκόνι μιας φίλης στα Εξάρχεια, με θέα το πανί του Βοξ, ή στο σινέ Όασις στο Παγκράτι, εκεί όπου μεγάλωσα.

Έξω από το Θησείον, μια ουρά νεαρών περίμενε για την προβολή των 23.00. Εγώ, περπάτησα προς το Σύνταγμα, για να χαλαρώσω.

*Ο θερινός κινηματογράφος Θησείον ξεκίνησε να λειτουργεί το 1935 και το 1980 πέρασε στην οικογένεια Μανιάκη. Από Δευτέρα έως Τετάρτη το εισιτήριο για τις προβολές του κοστίζει 7 ευρώ, ενώ από Πέμπτη έως Κυριακή 9 ευρώ. Δεν γίνεται προκράτηση θέσεων ή εισιτηρίων. Cine-thisio.gr