Η συζήτηση γύρω από τη Μπριζίτ Μπαρντό δεν αφορά πλέον τη μόδα, αλλά την αμηχανία που προκαλεί η μεταστροφή της. Από φιγούρα που ταυτίστηκε με την απελευθέρωση του σώματος και την αμφισβήτηση, κατέληξε να εκφράζει βαθιά συντηρητικές, ακόμη και ακραίες απόψεις. Η περίπτωσή της αναδεικνύει τη σύγκρουση μεταξύ πολιτισμικής επιρροής και πολιτικής στάσης.

Από τη δεκαετία του ’90, η Μπριζίτ Μπαρντό συνδέθηκε ανοιχτά με τη γαλλική ακροδεξιά, καθιστώντας την πολιτική της στάση μέρος της δημόσιας εικόνας της.

Ο γάμος της με τον Μπερνάρ ντ’ Ορμάλ, πρώην σύμβουλο του Ζαν-Μαρί Λεπέν, οι πέντε καταδίκες της για υποκίνηση μίσους –με δηλώσεις κατά των μουσουλμάνων και των κατοίκων της Ρεϊνιόν, τους οποίους είχε χαρακτηρίσει «αγρίους»– και η περιφρόνησή της προς τον φεμινισμό και το #MeToo, επισκίασαν την εικόνα της ως προοδευτικού συμβόλου.

Η ίδια εστίασε στα δικαιώματα των ζώων, απορρίπτοντας τις σύγχρονες διεκδικήσεις των γυναικών ως υπερβολικές. Στήριξε τη Μαρίν Λεπέν στις εκλογές του 2012 και 2017, περιγράφοντάς την ως «Ζαν ντ’ Αρκ» που θα «σώσει» τη Γαλλία. Μετά τον θάνατό της στις 28 Δεκεμβρίου 2025, σε ηλικία 91 ετών, η δεξιά και η άκρα δεξιά την αποθέωσαν, ενώ η Αριστερά κράτησε αποστάσεις, τονίζοντας ότι η πολιτική της στάση δεν μπορεί να αποσπαστεί από την πολιτισμική της κληρονομιά.

Παράλληλα, η αισθητική της Μπαρντό θεωρήθηκε κάποτε ριζοσπαστική. Πριν το «French Girl Chic» γίνει φίλτρο Instagram, πρότεινε έναν τρόπο ύπαρξης: ατημέλητα μαλλιά, γυμνό δέρμα, χαλαρές γραμμές, ρούχα φορεμένα χωρίς σκέψη. Ήταν μια απόρριψη της αυστηρότητας.

Η κινηματογραφική της εικόνα, ειδικά μετά το Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα (1956), εδραίωσε αυτή την ένταση. Ενσάρκωνε τη σεξουαλική ελευθερία σε μια εποχή ελέγχου του γυναικείου σώματος. Τα off-the-shoulder φορέματα («Bardot neckline»), τα babydoll φορέματα και τα messy beehives έγιναν παγκόσμιο λεξιλόγιο θηλυκότητας.

Αυτή η εικόνα αναπαράγεται διαρκώς. Από την Αλέξα Τσανγκ και την Κέιτ Μος μέχρι τη Σιένα Μίλερ και τη Σίντνεϊ Σουίνι, το «Bardot look» επιστρέφει, αποσπασμένο από το πολιτικό του φορτίο. Ένα στυλ που δήλωνε ρήξη, λειτουργεί σήμερα ως φετίχ νοσταλγίας ή συνυπάρχει με συντηρητικά ιδεώδη.

Η Μπαρντό δεν υπήρξε ποτέ «trad wife». Παντρεύτηκε τέσσερις φορές, λάτρεψε τον ηδονισμό των Καννών και απέρριψε την οικιακή ζωή. Η εικόνα της εμπνέει μια νέα γενιά γυναικών που αναζητούν ένα εξιδανικευμένο, ευρωπαϊκό, υπερ-θηλυκό πρότυπο, απαλλαγμένο από αντιφάσεις.

Ίσως αυτό να είναι το αποτύπωμά της: μια μόνιμη ένταση ανάμεσα στην εικόνα και την ιδεολογία.

Το πολιτικό δεν είναι υποσημείωση. Οι καταδίκες για ρατσιστικό λόγο, η ευθυγράμμιση με την ακροδεξιά και η απαξίωση κοινωνικών αγώνων δεν είναι αισθητικές λεπτομέρειες, αλλά πράξεις με συνέπειες.

Όταν ένα στυλ εξιδανικεύεται χωρίς αυτό το πλαίσιο, το ρίσκο δεν είναι απλώς ιστορική αφέλεια, αλλά η κανονικοποίηση μιας ιδεολογίας μέσω της γοητείας. Η πολιτική δεν εξαφανίζεται όταν γίνεται «ωραία», απλώς περνά απαρατήρητη.

*Με πληροφορίες από: CNN, CBS, The Telegraph