Ο Άλαν Σίνκλεαρ, μετά την απώλεια της γυναίκας του, Σύλβιας, κρατά μια φλόγα ελπίδας: ίσως κάποτε η τεχνολογία καταφέρει να αντιστρέψει τον χρόνο. Φαντάζεται να ξαναζήσουν απλές στιγμές, όπως να παρακολουθούν μαζί τηλεόραση. Η ιστορία τους ξεκίνησε με αγάπη και αφοσίωση, πολύ πριν ο θάνατος γίνει απρόσκλητος επισκέπτης. Για περισσότερα από σαράντα χρόνια, ο Άλαν και η Σίλβια Σινκλέαρ μοιράστηκαν μια ζωή γεμάτη: τέσσερα παιδιά, οκτώ εγγόνια, κοινές δουλειές και φροντίδα ο ένας για τον άλλον.

Στο σπίτι τους στο Σάσεξ, κοντά στους επιβλητικούς λευκούς γκρεμούς, είχαν δημιουργήσει μια ήρεμη καθημερινότητα. Η μεταξύ τους σχέση ήταν τόσο βαθιά, που οι σιωπές τους έλεγαν περισσότερα από χίλια λόγια. Όμως, μέσα σε λίγες εβδομάδες, η ζωή τους άλλαξε δραματικά.

Η Σύλβια, στα 66 της, ήταν «ακμαία σαν ραπανάκι», όπως έλεγε ο Άλαν, όταν μια αμείλικτη διάγνωση καρκίνου του πνεύμονα έπεσε σαν κεραυνός. Η κατάστασή της επιδεινώθηκε ραγδαία, αφήνοντας την οικογένεια χωρίς χρόνο να προετοιμαστεί. Η γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στην οικογένειά της, έσβησε μέσα σε λίγες εβδομάδες. Την ίδια στιγμή που η οικογένεια βυθιζόταν στη θλίψη, μια άλλη ομάδα περίμενε σιωπηλά στο διπλανό δωμάτιο.

Η Σύλβια, αν και δεν πίστευε στον Θεό, είχε πίστη στην τεχνολογία. Ήλπιζε ότι, στο μέλλον, θα μπορούσε να της χαρίσει πίσω τον χρόνο που της στέρησε ο θάνατος. Ήταν υποστηρικτής της κρυογονικής και είχε δώσει εντολή να καταψυχθεί το σώμα της αμέσως μετά τον θάνατό της.

Έτσι, στις 4 τα ξημερώματα της 15ης Μαΐου 2016, οι φίλοι της από την Cryonics UK ξεκίνησαν τη διαδικασία. Τοποθέτησαν τη σορό σε λουτρό πάγου, εφάρμοσαν μηχανική υποστήριξη και χορήγησαν ειδικές ουσίες. Μέσα σε μία ώρα, το σώμα της μεταφέρθηκε σε γραφείο ταριχευτή, όπου αντικατέστησαν το αίμα της με ένα ειδικό διάλυμα «αντιψυκτικού» για να ελαχιστοποιήσουν τις βλάβες από τον πάγο.

Κατά τη μεταφορά της στο Λονδίνο, μέσα σε ένα κουτί με ξηρό πάγο, η θερμοκρασία της μειώθηκε σταδιακά από -4°C σε -70°C. Αφού σταθεροποιήθηκε, το σώμα της μεταφέρθηκε στο Μίσιγκαν, στον κρυοθάλαμο του Cryonics Institute.

Εκεί, με το κεφάλι προς τα κάτω, η Σύλβια «πήρε θέση» δίπλα σε άλλους που είχαν κάνει την ίδια επιλογή, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε ένα μέλλον όπου η τεχνολογία θα νικήσει τον θάνατο.

Για τον Άλαν, ο θάνατος της δεν έγινε λιγότερο οδυνηρός. «Η απώλεια είναι η ίδια», είπε. «Τίποτα δεν απαλύνει το κενό». Όμως, μέσα στον πόνο, διατηρεί μια ελπίδα: ότι ίσως μπορέσουν να ξανασυνδεθούν στο μέλλον.

Η ιστορία τους, όσο παράξενη κι αν φαίνεται, δεν είναι μοναδική. Η κρυογονική, άλλοτε περιθωριακή, σήμερα βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ επιστήμης και ελπίδας.

Τρεις εταιρείες προσφέρουν κρυοσυντήρηση, με την ελπίδα ότι η μελλοντική επιστήμη θα μπορέσει να θεραπεύσει ασθένειες, να επαναφέρει λειτουργίες και να αναστήσει το άτομο σε μια νέα εποχή.

Οι σκεπτικιστές το θεωρούν ουτοπικό, ενώ πολλοί επιστήμονες αμφιβάλλουν για την ασφάλεια της διαδικασίας. Όμως, οι υποστηρικτές της κρυογονικής επιμένουν: αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας, αξίζει τον κόπο.

Για τον Άλαν και τη Σύλβια, αυτή η πιθανότητα ήταν μια συμφωνία αγάπης. Μια υπόσχεση να συνεχίσουν τη ζωή που είχαν δημιουργήσει μαζί, γεμάτη απλές στιγμές και αφοσίωση.

Σήμερα, ο Άλαν ζει σε έναν κόσμο όπου η γυναίκα του είναι ταυτόχρονα νεκρή και «αδρανοποιημένη», μια συναισθηματική αντίφαση που τον βοηθά να αντιμετωπίσει το πένθος.

Χρόνια μετά, τα παιδιά και τα εγγόνια της συνεχίζουν να της γράφουν μηνύματα, κρατώντας ζωντανή τη μνήμη της. Αν η κρυογονική στοχεύει στη διατήρηση του σώματος, αυτά τα μηνύματα στοχεύουν στη διατήρηση της ψυχής, δημιουργώντας μια παράξενη συνύπαρξη δύο κόσμων: των ζωντανών και του παγωμένου μέλλοντος.

Ίσως ποτέ να μην μάθουμε αν η τεχνολογία θα κάνει το αδιανόητο. Ίσως η Σύλβια να παραμείνει για πάντα σε αναμονή. Ίσως όμως, αν η επιστήμη το επιτρέψει, αυτό το ζευγάρι να ενωθεί ξανά σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα είναι το τέλος.

Προς το παρόν, ο Άλαν συνεχίζει να γράφει στη γυναίκα του: «Ελπίζω να μη χρειαστεί να περιμένω πολύ. Μου λείπεις κάθε λεπτό». Αυτή είναι η ουσία της ιστορίας τους: η αιώνια αγάπη, που αψηφά τον χρόνο και τον θάνατο.