Η ιστορία της Jillian Bowman, μιας 52χρονης επαγγελματία με μακρά εμπειρία στο μάρκετινγκ, φέρνει στο φως ένα ζήτημα που αφορά πολλούς: πώς η εμφάνιση, και συγκεκριμένα τα γκρίζα μαλλιά, μπορούν να επηρεάσουν την επαγγελματική αντιμετώπιση και τις ευκαιρίες εργασίας.

Η Bowman, όπως εξομολογείται, ξεκίνησε να βάφει τα μαλλιά της από τα 17 της, όταν άρχισαν να γκριζάρουν. Με το ξέσπασμα της πανδημίας, αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα πολλών και άφησε τα μαλλιά της να γκριζάρουν φυσικά. Όπως περιγράφει στο «Business Insider», αυτή η αλλαγή ήταν αρχικά τρομακτική, αλλά εξελίχθηκε σε μια διαδικασία που της γέμισε αυτοπεποίθηση και περηφάνια.

Αρχικά, σκόπευε να επιστρέψει στο κομμωτήριο μετά την πανδημία, αλλά τελικά της άρεσε το αποτέλεσμα και αποφάσισε να το διατηρήσει. Σχεδόν αμέσως, όπως λέει, παρατήρησε αλλαγές στον τρόπο που την αντιμετώπιζαν οι άλλοι.

Με τα γκρίζα μαλλιά, οι άνθρωποι ήταν πιο ευγενικοί μαζί της στην καθημερινότητα, όπως όταν πήγαινε για ψώνια ή περπατούσε στον δρόμο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, την αντιμετώπιζαν «σαν ηλικιωμένη κυρία». Στις επαγγελματικές συνεντεύξεις, όμως, η κατάσταση ήταν διαφορετική. «Οι άνθρωποι ήταν απαξιωτικοί», λέει. «Δεν μου έκαναν τις ερωτήσεις που θα έκανε κάποιος αν ήθελε σοβαρά να προσλάβει κάποιον. Μου έκαναν ερωτήσεις για πράγματα πριν από 10 χρόνια, αντί να ρωτούν για σύγχρονα θέματα, όπως "AI architecture and agents"».

Από το 2014, η Bowman εργάζεται ως freelancer, μια επιλογή που απολαμβάνει. Ωστόσο, τα τελευταία τρία χρόνια αναζητά μια πιο σταθερή θέση πλήρους απασχόλησης. Μετά την απόφασή της να μην βάφει τα μαλλιά της, δηλώνει ότι σχεδόν εγκατέλειψε την προσπάθεια να βρει δουλειά μέσω εργοδοτών. Επισημαίνει ότι επιθυμεί μια μόνιμη θέση, αλλά δεν θέλει να βάψει τα μαλλιά της μόνο και μόνο για να διευκολύνει τη διαδικασία πρόσληψης.

Η πρώτη της συνέντευξη με γκρίζα μαλλιά έγινε γύρω στο 2021, για μια θέση διευθύντριας Μάρκετινγκ. Η αρχική επικοινωνία έγινε από μια νεαρή υπεύθυνη προσλήψεων, η οποία δεν της έκανε καμία ερώτηση σχετική με το μάρκετινγκ, παρά μόνο για brands με τα οποία είχε εργαστεί πριν από δέκα χρόνια. Όταν η Bowman τη ρώτησε γιατί δεν έκανε ερωτήσεις σχετικές με το digital marketing, η υπεύθυνη της απάντησε: «Μου θυμίζεις πολύ τη μαμά μου, και εκείνη δεν μπορεί ούτε το κινητό της να χρησιμοποιήσει. Δεν ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση που δεν θα μπορούσες να απαντήσεις και να σε φέρω σε δύσκολη θέση».

Η Bowman εξηγεί ότι, αν και τέτοιου είδους σχόλια σπάνια λέγονται ανοιχτά, ακούει συχνά παρόμοιες νύξεις που σχετίζονται με το χρώμα των μαλλιών της. Αναφέρει ως παράδειγμα φίλους που της έχουν προτείνει να χρησιμοποιήσει μια παλαιότερη φωτογραφία στο LinkedIn.

Σε άλλη πρόσφατη συνέντευξη, της είπαν ότι καλύπτει όλα τα κριτήρια. Στη συνέχεια, όμως, ένα μέλος της ομάδας μπήκε σε βιντεοκλήση για «μια σύντομη συζήτηση» σχετικά με τον πελάτη. Αντί να δώσει πληροφορίες, ξεκίνησε να την αποθαρρύνει. Η συνομιλία κράτησε πέντε λεπτά, και την επόμενη ημέρα ενημερώθηκε ότι επιλέχθηκε άλλος υποψήφιος.

Η Bowman διευκρινίζει ότι δεν αποδίδει αποκλειστικά στην ηλικιακή διάκριση το γεγονός ότι δεν έχει βρει εργασία, αλλά υποστηρίζει ότι έχει συναντήσει τέτοιου είδους συμπεριφορές σε μεγάλο ποσοστό των αιτήσεών της.

Θυμίζει ότι, ως Gen X, ξεκίνησε την καριέρα της πριν καν υπάρξει email, και έχει βιώσει πολλά τεχνολογικά στάδια, από την εμφάνιση του fax έως τη σημερινή ψηφιακή εποχή. «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να βλέπουν την Gen X και να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να προσαρμοστούν στη νέα τεχνολογία. Πιστέψτε με, μπορούμε να κάνουμε νέες τεχνολογικές εξελίξεις», τονίζει η Bowman.