Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο σπουδαίος τραγουδοποιός, στιχουργός και ερμηνευτής, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του στην ελληνική μουσική και πολιτιστική σκηνή. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 21:10 μετά από ανακοπή καρδιάς, νοσηλευόμενος στο Νοσοκομείο Υγεία από το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής.

Η οικογένειά του, μέσω ανάρτησης στο Facebook, γνωστοποίησε την είδηση: «Ο πολυαγαπημένος μας σύζυγος, πατέρας, παππούς και τραγουδοποιός έφυγε απόψε Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2025. Λεπτομέρειες για τον αποχαιρετισμό του θα ανακοινωθούν τις επόμενες ώρες». Η σύζυγός του, Άσπα, και τα παιδιά του, Κορνήλιος, Ρωμανός και Αγγέλλα, μαζί με τα εγγόνια του, Διονύσης και Ανδρέας, θρηνούν την απώλειά του.

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη στις 2 Δεκεμβρίου 1944, ο Σαββόπουλος, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και τη Φιλιππούπολη, επηρεάστηκε από μια ανατολίτικη κουλτούρα στα πρώτα του χρόνια. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στη μουσική, μετακομίζοντας στην Αθήνα το 1963.

Η επιτυχία του ήταν άμεση, κερδίζοντας γρήγορα δημοτικότητα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1963 παρουσίασε τα πρώτα του τραγούδια, ερμηνεύοντας ο ίδιος στίχους και μουσική δικής του δημιουργίας.

Τα τραγούδια του αποτέλεσαν σταθμό στην ελληνική μουσική, αναβιώνοντας ένα παραδοσιακό είδος και συγχρονίζοντας το ελληνικό αίσθημα με τα σύγχρονα παγκόσμια μουσικά ρεύματα. Οι ερμηνείες και οι ενορχηστρώσεις του θεωρούνται μοναδικές, ενώ τραγούδια όπως τα «Φορτηγό», «Περιβόλι του τρελλού», «Μπάλλος», «Βρώμικο ψωμί», «Ρεζέρβα» και «Τραπεζάκια έξω» παραμένουν διαχρονικά.

Ο Σαββόπουλος σκηνοθετούσε ο ίδιος τις παραστάσεις του, δημιουργώντας μουσικές σκηνές σε χώρους με διαφορετική χρήση. Οι συναυλίες του στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας το 1983 και στο Καλλιμάρμαρο το 2017, με τη συμμετοχή εξήντα χιλιάδων θεατών, έμειναν στην ιστορία.

Τα τραγούδια του ακούγονται σε συναυλίες, διδάσκονται στα σχολεία και αναλύονται σε μελέτες, ενώ στίχοι του διδάσκονται μεταφρασμένοι στα ιταλικά στο Πανεπιστήμιο Sapienza της Ρώμης. Ο Σαββόπουλος εξέδωσε 14 κύκλους τραγουδιών, καθώς και ζωντανές ηχογραφήσεις. Όλοι οι δίσκοι του κυκλοφορούν και στο εξωτερικό.

Ταξίδεψε πολύ και έγραψε μουσική για θέατρα και κινηματογράφο, κερδίζοντας βραβείο μουσικής για το «Happy Day» το 1976, το οποίο όμως αρνήθηκε να παραλάβει. Παρουσίασε νεότερους καλλιτέχνες και εξέδωσε 5 βιβλία με στίχους, παρτιτούρες και κείμενά του.

Το 2003 κυκλοφόρησε την επιτομή των στίχων του, καθώς και δύο βιβλία αφιερωμένα στη ζωή και το έργο του. Είχε δικές του εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, όπως το «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι».

Στην ομιλία του κατά την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ το 2017, αναφέρθηκε στη γέννησή του μέσα στα «Δεκεμβριανά του 1944».

Από τις πρώτες του δουλειές, όπως τα «Φορτηγό» και «Περιβόλι του τρελλού», ο Σαββόπουλος ξεχώρισε για το προσωπικό του ύφος, ανανεώνοντας το ελληνικό τραγούδι. Το 1971 κυκλοφόρησε το LP «Ο Μπάλλος» και το 1972 ο δίσκος «Το Βρώμικο Ψωμί».

Το 1983, γιορτάζοντας τα 20 του χρόνια στο ελληνικό τραγούδι, μετέτρεψε το Ολυμπιακό Στάδιο σε συναυλιακό χώρο. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν τα «Τραπεζάκια έξω».

Το 1997 παρουσίασε ένα άλμπουμ αφιέρωμα στους μεγάλους καλλιτέχνες που θαύμαζε και τον ενέπνευσαν, όπως ο Bob Dylan και ο Lucio Dalla.

Ο Σαββόπουλος καταπιάστηκε με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη το 1985 και το 2013, αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν πολιτικά ενεργός και φυλακίστηκε δύο φορές κατά τη διάρκεια της Χούντας.

«Να το καλό του να γράφεις τις αναμνήσεις σου: θυμάσαι ποιους φέσωσες, τι τρακαδόρος, τι κλεφταράκος υπήρξες, κι αρχίζεις να τρώγεσαι τι άλλο σοβαρότερο έχεις διαπράξει και το έχεις εντελώς καταχωνιάσει. Συμμαζέψου λοιπόν και σταμάτα να κάνεις τον άνετο. Χρωστάς», είχε εκμυστηρευτεί ο Διονύσης Σαββόπουλος στο βιβλίο του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα».

Στο βιβλίο του παρουσιάζει ένα είδος «μυθιστορήματος ενηλικίωσης», φωτίζοντας τις περιόδους που σφράγισαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και κουλτούρα.

"Για μένα η Μεταπολίτευση τελείωσε πια όταν ολοκληρώθηκε η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί έπεσε η αυλαία. Τα είχαμε δει όλα, είχαμε λιγότερες ψευδαισθήσεις πια. Η εντύπωσή μου είναι ότι δεν πρόκειται μεν να ξαναγυρίσουμε ούτε στην πόλωση ούτε στο πελατειακό κράτος, αλλά ας έχουμε και τον νου μας", είχε δηλώσει σε συνέντευξή του.

"Η πολιτική ορθότητα είναι εξουσία. Μια καινούργια διαβολική μπέμπα. Μας επιβάλλει να μην αναφερόμαστε σε γένος, φύλο, χρώμα, καταγωγή. (…) Ψυχραιμία παιδιά. Κάποια στιγμή θα ισορροπήσει και θα έρθει στα συγκαλά της και αυτή η υστερία. Ως τότε μην κολλάτε εσείς οι νέοι τραγουδοποιοί κυρίως. Μην ξεχνάτε ότι «γράφω» σημαίνει «βγαίνω γυμνός»."

Ο Σαββόπουλος ετοιμαζόταν να εκδώσει την αυτοβιογραφία του, αφηγούμενος ιστορίες από τη ζωή του, ξεκινώντας από την πρώτη φορά που χάθηκε μικρός στον δρόμο. «Ξεκινάει από την πρώτη φορά που χάθηκα πολύ μικρό παιδάκι στον δρόμο. Πρέπει να ήμουν κάτω από τριών χρόνων. Δεν μιλούσα καν. Κι όμως, είναι μια πολύ δυνατή φλασιά! Βγήκα με τους γονείς μου στη γειτονιά και κάπου τους ξέφυγα… Ο κόσμος με ρωτούσε “πώς σε λένε;”, “πού μένεις;”, “αγόρι είσαι ή κορίτσι;”. Καταλάβαινα αλλά δεν μπορούσα να απαντήσω. Φορούσα μια ποδίτσα, όπως μου είπε μετά η μητέρα μου. Ηταν σαν να είχα εγκλωβιστεί σε εφιάλτη. Ξεκινάω με αυτό γιατί θέλω να καταλήξω στο τι ευγνωμοσύνη νιώθω με τις λέξεις. Με το ότι μιλάμε οι άνθρωποι».