Παράγει θέατρο μια ελαφίνα που σφαδάζει;

«Cow | Deer»: Όταν οι ήχοι ζωντανεύουν τη φύση επί σκηνής

Αθήνα
Δημοσιεύθηκε  · 2 λεπτά ανάγνωση

Στην αρχή, η περιέργεια ήταν έντονη. Τι ακριβώς θα βλέπαμε σε αυτή την «μοναδική εμπειρία ακρόασης και εξερεύνησης του “πέρα από τον άνθρωπο” κόσμου»; Ένα τετραμελές σύνολο ζωντανεύει τις εμπειρίες δύο ζώων, αγνοώντας τα λόγια και εστιάζοντας στους ήχους από καθημερινά αντικείμενα. Οι Times του Λονδίνου το χαρακτήρισαν «αλλόκοτη απόπειρα οικολογικής τέχνης».

Η παράσταση «Cow | Deer», μια σύμπραξη του Royal Court Theatre με το Εθνικό Θέατρο, παρουσιάζεται στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος». Πρόκειται για ένα πειραματικό εγχείρημα, βασισμένο στην τεχνική Foley. Η τεχνική Foley αξιοποιεί ζωντανά ηχητικά εφέ, μιμούμενη όσα θα άκουγε κανείς σε ένα αγρόκτημα δίπλα σε μια ετοιμόγεννη αγελάδα ή σε ένα δάσος παρέα με μια ελαφίνα.

Το ρυθμικό χτύπημα των χεριών σε ένα δεμάτι άχυρα θυμίζει καλπασμό ζώου. Ένα ζευγάρι δερμάτινα γάντια, όταν τιναχτούν με δύναμη, μεταμορφώνονται στο φτεροκόπημα ενός πουλιού. Η σάρκα ενός καρπουζιού, ζουληγμένη, αναπαριστά το θηλασμό ενός νεογέννητου μοσχαριού. Η ελαφίνα που βρίσκει τροφή μασουλά ένα λαχανικό, σκισμένο από δύο ανθρώπινα δάχτυλα. Όταν το ζώο, τρομαγμένο από μια αλωνιστική μηχανή, βγαίνει στον αυτοκινητόδρομο, οι οπλές του που τρέμουν στην άσφαλτο αναδημιουργούνται από δύο κρόταλα που χτυπούν σπασμωδικά.

Κάποιοι θεατές έκλεισαν τα μάτια, εστιάζοντας αποκλειστικά στον ήχο. Άλλοι, παρακολούθησαν τους τέσσερις ερμηνευτές (Αλέξανδρος Ζοτάι, Χρήστος Θάνος, Κορίνα Κόκκαλη και Ιωάννα Τουμπακάρη), οι οποίοι, μέσα από τις εκφράσεις τους, φαίνεται να συμπάσχουν με τα ζώα που αναπαριστούν. Η σκηνοθεσία είναι της Βρετανίδας Κέιτι Μίτσελ, σε συνεργασία με την Ειρήνη Φαναριώτη. Την «ιστορία» υπογράφει η Νίνα Σιγκάλ, ενώ τον ηχητικό σχεδιασμό ανέλαβε η Μέλανι Γουίλσον.

Η παράσταση, διάρκειας μίας ώρας, συνοδεύεται από επεξηγηματικούς υπέρτιτλους. Το «Cow | Deer» φέρνει στο νου το κουκλοθέατρο, όπου αντικείμενα καθημερινής χρήσης ζωντανεύουν και παράγουν ήχους, δημιουργώντας εικόνες και αναπαριστώντας φόβους. Είναι άραγε δυνατόν, τα χέρια μας να λερώνονται πιο συχνά με άχυρα και χυμούς φρούτων, παρά με οτιδήποτε άλλο;