Κάθε εβδομάδα, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος βυθίζεται στον κόσμο του κινηματογράφου, παρακολουθεί και σχολιάζει τις νέες ταινίες που κατακλύζουν τις αίθουσες, προσφέροντάς μας μια μοναδική, διεισδυτική ματιά.

Μια απρόσμενα καλή κωμωδία να σκαρφαλώνει στην κορυφή του box office εν μέσω καλοκαιριού; Κι όμως! Οι "Τρελές Σφαίρες", με τον Λίαμ Νίσον και την Πάμελα Άντερσον, κατέκτησαν την πρώτη θέση στα ταμεία με άνεση, συγκεντρώνοντας 23.000 εισιτήρια. Άφησαν πίσω τον τρόμο (το "Μαζί" έκανε πρεμιέρα με 6.000 εισιτήρια) και τους υπερήρωες που δείχνουν να ξεμένουν από δυνάμεις: το "Fantastic Four: Τα Πρώτα Βήματα" συγκέντρωσε 12.000 εισιτήρια στο δεύτερο τριήμερό του, ακολουθώντας μια αξιοσημείωτη πτώση και στο αμερικανικό box office, ενώ ο "Superman" αγωνίζεται να φτάσει τις 80.000.

Παράλληλα, το "F1" συνεχίζει να καλπάζει ακάθεκτα, σαν ένα μονοθέσιο που αρνείται να μπει στα pit stop για ανεφοδιασμό! Κι όμως, στην έκτη εβδομάδα προβολής του, κατάφερε να συγκεντρώσει 7.000 εισιτήρια, φτάνοντας συνολικά τα 208.000, μια πραγματικά τεράστια επιτυχία.

Οι "Νεαρές Μητέρες", η εξαιρετική νέα ταινία των αδελφών Νταρντέν, κατάφερε να συγκεντρώσει λίγο πάνω από 2.000 εισιτήρια. Μια ταινία που σίγουρα άξιζε κάτι καλύτερο από μια στριμωγμένη κυκλοφορία την τελευταία μέρα του Ιουλίου. Αν σας ενδιαφέρει, προλάβετε να τη δείτε, γιατί αξίζει τον κόπο.

**Materialists** (Σελίν Σονγκ, 1ω57λ) ★★★

Μια επαγγελματίας match-maker βρίσκεται σε δίλημμα όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε έναν τέλειο άντρα-"μονόκερο" και έναν αποτυχημένο πρώην που προσπαθεί να ζήσει το όνειρό του.

Σε 25 λέξεις: Ένα ρομαντικό δράμα με ύφος και διάθεση εντελώς απρόσμενα, από τη δημιουργό του "Περασμένες Ζωές". Εξαιρετικό καστ, πανέμορφα κάδρα, μια ταινία απαιτητική στην εκτέλεσή της, που εξετάζει τη συνάρτηση αγάπης και αντικειμενικής αξίας στην αστική μας ζούγκλα.

Παρά το τρέιλερ και την καμπάνια που πλασάρουν την ταινία ως μια παραδοσιακή ρομαντική κομεντί, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν πρόκειται για μια συμβατική ταινία του είδους. Όπως και στις "Περασμένες Ζωές", υπάρχει ένα ερωτικό τρίγωνο, μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο άνδρες. Όμως, η ταινία δεν αναπτύσσεται και δεν συμπεριφέρεται σαν αυτό να είναι το κεντρικό της ζήτημα. Γιατί η ηρωίδα έχει κάνει την επιλογή της και ξέρει τι θέλει, απλώς χρειάζεται να τη θέσει σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και συναισθηματικό πλαίσιο.

Η Σελίν Σονγκ τοποθετεί τη δράση σε ένα καλά φωτισμένο, φανταχτερό αλλά ψυχρό αστικό κέντρο, γεμάτο ανθρώπους που γνωρίζονται αλλά δεν παθιάζονται, μετρώντας τις σχέσεις και το συναίσθημα σαν κιλά πατάτες στη λαϊκή. Έτσι, επιχειρεί κάτι διασκεδαστικό και, κυρίως, ενδιαφέρον: μια αυστηρά δομημένη ταινία που προσπαθεί να αποδομήσει, ένα αντι-ρομάντζο που αναζητά το πάθος μέσα στην κλινική αποτίμηση του κόσμου.

Η Ντακότα Τζόνσον, μια σταθερά συναρπαστική ηθοποιός, ιδανική για το ρόλο μιας σχεδόν ρομποτικής προξενήτρας για την ελίτ, βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Από τη μία, ένας άντρας γοητευτικός, έξυπνος, ενδιαφέρων, πλούσιος, αστείος, όχι κάθαρμα – αυτό που στον επαγγελματικό της χώρο αποκαλούν «μονόκερο». Από την άλλη, ένας παλιός της έρωτας, ένας φτωχός αλλά τίμιος ηθοποιός που δουλεύει σε κέτερινγκ για να επιβιώσει και μοιράζεται ακόμα διαμέρισμα με κάτι άχρηστους.

Ο Κρις Έβανς, μία φορά κάθε 6-7 χρόνια, θυμάται να μας δείξει ότι είναι πραγματικά καλός ηθοποιός, και εύχομαι να το έκανε συχνότερα. Εδώ, είναι ζεστός, ατημέλητος, μελαγχολικός – μια γοητεία σκέτη. Ο δε Πέδρο Πασκάλ καταφέρνει φανταστικά πράγματα με έναν όχι τρομερά πλούσιο ρόλο. Μια χειραψία, μια παράδοση της λέξης «ενδδιαφφφέρον», μια ερμηνεία σε μια σκηνή (θα καταλάβετε… είναι *Η* Σκηνή) όπου καταφέρνει να δώσει ειλικρίνεια.

Το τρίο των ηθοποιών είναι ερμηνευτικά άψογο, αν μπορεί κανείς να προσπεράσει το γεγονός ότι έχουμε τρεις ομιλούσες τελειότητες να συζητούν για ψεγάδια και αληθινά προβλήματα. Μαζί με κάποιες παράδοξες επιλογές (μια ερωτική εξομολόγηση με αμφίβολο τάιμινγκ, η προαναφερθείσα συναρπαστική Σκηνή, η απουσία κλιμάκωσης), έχουν ως αποτέλεσμα ένα αλλόκοτο φιλμ, που νιώθεις ότι βρίσκεται σε μια γωνία 1-2 μοιρών από τη δική μας πραγματικότητα, σε ένα δικό του σύμπαν.

Είναι σχεδόν ρομαντικό, σχεδόν διασκεδαστικό, σχεδόν αποδόμηση. Όμως, σε όλες τις περιπτώσεις, είναι συναρπαστικό. Όλο το θεώρημα της Σονγκ έχει να κάνει με ανθρώπους που βλέπουν τους εαυτούς τους και τον κόσμο σαν πολύπλοκες εξισώσεις. Πόσο αξίζω εγώ, πόσο αξίζεις εσύ, ποιο είναι το περιθώριο λάθους, ποιο είναι το εύρος λύσεων για τον άγνωστο x; Αναπόφευκτα θα έμπαινε εκεί ο ανθρώπινος παράγοντας – αλλιώς δεν είχε νόημα η ταινία – αλλά αυτό συνέβη κάπως άτσαλα, με μια απρόσμενη εισβολή βίας.

Ακόμα κι έτσι, τίποτα δεν μοιάζει ικανό να σε πετάξει έξω από το μήκος κύματος αυτού του ιδιόρρυθμου φιλμ – αν συντονιστείς μαζί του. Ο μονότονος ρυθμός των διαλόγων, ο ευθύς και χαμηλός τόνος τους, οι χαρακτήρες που στέκονται σε ακινησία μέσα σε προκαθορισμένες θέσεις σε κάδρα ακριβείας – τα πάντα είναι σαν να βλέπεις συστήματα εξισώσεων να προσπαθούν να αποκτήσουν συνείδηση.

Η ταινία αναφέρεται σε σύγκριση με πιο συμβατικά δείγματα του είδους όπως "Ο Γάμος του Καλύτερού Μου Φίλου" (ένα φιλμ που κινείται με μεγαλύτερη χάρη, γιατί άλλος είναι ο σκοπός του), ενώ η Σονγκ αναφέρει επιρροές όπως το "Πρόγευμα στου Τίφανις". Το "Ταιριάζουμε;" μου φαίνεται πιο συγγενικό σε ιστορίες με χαρακτήρες που προσπαθούν να σπάσουν την τεχνητότητα του περιβάλλοντός τους, ακόμα κι αν δεν κατανοούν πλήρως το ρόλο τους.

Με έναν περίεργο τρόπο, το φιλμ καταλήγει να λειτουργεί, παρά την ιδιόρρυθμη κατασκευή του. Είναι μια ιστορία που ανοίγεται με ειλικρίνεια σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι υλικά, έχοντας πράγματα να πει. Προσωπικά, το παρακολουθούσα καθηλωμένος από την αρχή ως το τέλος, έχοντας πολλές συζητήσεις να ανοίγουν στην πορεία και μετά το τέλος.

Αν, βλέποντας την ταινία, νιώσετε να σας κρατά σε απόσταση, είναι λογικό να θελήσετε να της πείτε: It’s not me, it’s you.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: «Ήθελα να νιώσουμε την απόσταση» | Η Σελίν Σονγκ για τις “Περασμένες Ζωές”

**Freakier Friday** (Νίσα Γκανάτρα, 1ω51λ) ★★

Η "κόρη" Λίντσεϊ Λόχαν από την "Απίστευτη Παρασκευή" είναι τώρα η μητέρα, που λίγο πριν τον γάμο της πέφτει θύμα του ίδιου κοσμικού ατυχήματος: Η ίδια, μαζί με τη μητέρα της, την κόρη της και την μέλλουσα θετή της κόρη, αλλάζουν σώματα μεταξύ τους.

Σε 25 λέξεις: Συμπαθές όσο και αναίτιο, με καλά αστεία, αξιοπρεπή δραματική διαδρομή και καλές ερμηνείες (με μια διασκεδαστικά ξέφρενη Τζέιμι Λι Κέρτις στο ρόλο… χίπστερ έφηβης), αλλά που ξεχνιέται μόλις βγεις από την αίθουσα.

Σίκουελ δεκαετίες μετά, για μια ταινία που ήταν ριμέικ. Η ιδέα ενός body swap είναι πολυπαιγμένη γιατί εξυπηρετεί ιστορίες ενηλικίωσης και διαστημικές όπερες.

Εν προκειμένω, η Λίντσεϊ Λόχαν επιστρέφει μεγαλύτερη, πλέον μητέρα. Η Τζέιμι Λι Κέρτις είναι γιαγιά. Στην εικόνα μπαίνουν οι δύο κόρες, οι οποίες δεν συμπαθιούνται. Οι 4 τους αλλάζουν σώματα, με στόχο να καταλάβουν η μία την άλλη.

Μια χαρά τα κάνει όλα αυτά η ταινία. Απλά έρχονται σε ένα πακέτο προβλεψιμότητας και μηδενικού ρίσκου. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Απλά υπάρχει, συμπαθέστατη. Καλά περνάς, αλλά σε λίγο καιρό δε θα θυμόμαστε ότι υπάρχει.

**Death of a Corrupt Man / Mort d’un Pourri** (Ζορζ Λοτνέρ, 2ω) ★★★

Στη μέση της νύχτας, ο αστυφύλακας Ντουμπαγιές ξυπνάει τον Ξαβιέ Μαρεσάλ με ανησυχητικά νέα: σκότωσε τον Σεράνο, έναν απατεώνα με πολιτικές διασυνδέσεις, που κρατούσε αποδείξεις για την διαφθορά του Ντουμπαγιέ. Ο Μαρεσάλ δέχεται να καλύψει τον φίλο του, αλλά σύντομα θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια πλεκτάνη πολιτικής συνωμοσίας.

Σε 25 λέξεις: Νευρώδες πολιτικό θρίλερ με κουλ Αλέν Ντελόν, ωραία set-pieces και μια χτισμένη εικόνα πολιτικής διαφθοράς, που κρατά το ενδιαφέρον παρά τις κοιλιές.

Στιβαρό συνωμοσιολογικό νουάρ φτιαγμένο από το DNA των πολιτικών θρίλερ της περιόδου. Ενίοτε νωχελικό και αναμενόμενο, άλλοτε μας παρασέρνει σε κορυφώσεις (μια φοβερή σκηνή δράσης), και πάντα χτίζει ατμόσφαιρα.

Υπάρχει κάτι πνιγηρό και αδιέξοδο, και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέν Ντελόν ενσαρκώνει ήρωες μέσα σε τέτοιους κόσμους – το κάνει εξαιρετικά. Κι εδώ είναι στις πιο κουλ στιγμές του.

**Átame! / Tie Me Up! Tie Me Down!** (Πέδρο Αλμοδόβαρ, 1ω41λ) ★★★½

Έχοντας βγει από ψυχιατρική κλινική, άντρας απαγάγει μια ηθοποιό επειδή πιστεύει πως είναι η μοίρα τους να είναι μαζί.

Σε 25 λέξεις: Έργο του Αλμοδόβαρ προβοκατόρικο και φετιχιστικό, με Αντόνιο Μπαντέρας – Βικτόρια Αμπρίλ, μια κλασική σκηνή σεξ και φινάλε.

Τα αναρχικά έργα του Αλμοδόβαρ έχουν ενδιαφέρον μέσα από το σημερινό βλέμμα, αλλά το context έχει σημασία. Είναι έργα που δίνουν φωνή σε αντισυμβατικά συναισθήματα και φετίχ. Ό,τι καταπιεζόταν, τώρα έβρισκε διέξοδο έκφρασης.

Ένα από αυτά είναι το "Δέσε Με!". Όπου εξερευνώνται ιδέες περί πάθους και δυναμικής αλλά και πατριαρχικής ισχύος και εθισμού. Η σχέση των δύο ατόμων είναι επέκταση του εθισμού της ηθοποιού, κάτι που υπογραμμίζει η τραγωδία του φινάλε.

Δύναμη, έλεγχος, προσωπική ελευθερία αλλά και εμμονή και πάθος, όλα στο μπλέντερ ενός Αλμοδόβαρ. Σε μια ταινία με πολλά επίπεδα, πολλές αναγνώσεις, μια κινηματογραφική φωνή πάθους για την ελευθερία, και για την έλλειψή της.

**To Catch a Thief** (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1ω46λ, 1955) ★★★½

Ένας κλέφτης χρυσαφικών που έχει αποσυρθεί γνωρίζει μια γυναίκα που κάνει διακοπές στην Κυανή Ακτή και πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του καθώς υποψίες πέφτουν πάνω του.

Σε 25 λέξεις: Διασκεδαστικός και καλοκαιρινός Χίτσκοκ, με Κάρι Γκραντ και Γκρέις Κέλι να λάμπουν.

Κλασικό ρομαντικό αστυνομικό θρίλερ και ταυτόχρονα η απόλυτη διακοποταινία του Χίτσκοκ με φόντο τη Γαλλική Ριβιέρα. Η πλοκή αφορά έναν πρώην διαρρήκτη που προσπαθεί να ανακαλύψει τον αληθινό ένοχο για κλοπές χρυσαφικών.

Ο Κάρι Γκραντ βρίσκει την ιδανική ισορροπία δίπλα στην Γκρέις Κέλι κι ο Χίτσκοκ το καταδιασκεδάζει στήνοντας το σασπένς του σε τουριστικό φόντο.

**Red Sonja**: Σκλαβωμένη από έναν τύραννο, η Red Sonja συνεργάζεται με πολεμιστές για να αντιμετωπίσει τον αυτοκράτορα Draygan. Η θρυλική ηρωίδα επιστρέφει σε μια περιπέτεια γεμάτη δράση.

**Επικίνδυνα… Κοντά Σου**: Ένας καθηγητής πανεπιστημίου στην εποχή της καραντίνας, παραδίδει μαθήματα με τηλεκπαίδευση και γοητεύεται από τη νέα γειτόνισσα και παρασύρονται σε έναν παθιασμένο έρωτα… Όμως, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται!

**Μπάμπι: Η Εκδίκηση**: Η τέταρτη ταινία στο Σύμπαν των Διαστρεβλωμένων Παιδικών Αναμνήσεων, ακολουθεί έναν μεταλλαγμένο Μπάμπι σε ένα θανατηφόρο ξέσπασμα εκδίκησης για τον θάνατο της μητέρας του.

**Ο Δελφινομικρούλης 2**: Μετά τις ηρωικές του πράξεις, ο Δελφινομικρούλης έχει γίνει θρύλος! Όμως, νιώθει μόνος. Η ζωή του αλλάζει όταν εμφανίζεται ο ζηλόφθονος Χάτζε Ματζέντ και μια νέα συναρπαστική περιπέτεια ξεκινά! Τελικά, ποιες ταινίες θα δείτε αυτό το δεκαπενταύγουστο;